Málefni þjóðkrikjunnar.

Umræðan um málefni þjóðkirkjunnar og menn sem henni tengjast, er eins og umræður um flest mál samfélagsins. Hún einkennist meira af tilfinningum en skynsemi.

Til að umræða skili árangri þá þarf að leitast við að skilja allar hliðar í stað þess að koma með meiðandi ummæli og gera mönnum upp skoðanir. Eftiráspeki ræður oftast ríkjum.

Í dag virðist nokkuð ljóst að fyrrum biskup hefur gerst sekur um hræðilega hluti, innrás inn á helgustu svæði kvenna er einn alvarlegasti glæpur sem hægt er að fremja. Enginn eðlilega hugsandi maður ver slíkar gjörðir, sá sem það gerir er gjörsneyddur allri sómatilfinningu og haldinn siðblindu á háu stigi.

En til er önnur hlið á þessu máli. Því miður hefur það þekkst, í litlum mæli þá, að konur hafa ásakað saklausa menn um fyrrgreindan glæp. Refsigleði samfélagsins getur þá snúist upp í andhverfu sína.

Andleg líðan manns sem sakaður er og jafnvel dæmdur fyrir ofangreindan glæp er vafalaust ekki betri en líðan konu sem hefur þurft að þola hann. Þess vegna þarf að fara gætilega í málum sem þessum.

Ef skoðaður er sá tími sem þetta mál var hvað mest í umræðunni, þá þarf að velta fyrir sér þeim staðreyndum sem lágu fyrir á þeim árum. Biskupinn sem þá sat átti marga vini og þótti farsæll prestur. Ekki er óeðlilegt að sterk samkennd skapist meðal presta, þeir þurfa að glíma við erfið mál í sínu starfi og eru oftar en ekki þátttakendur í sárustu sorgum samfélagsins. Það er ekki fyrir hvern sem er að skilja  tilfinningar manna sem starfa við slíkar aðstæður, nema þá helst þá sem þekkja sálusorgar störfin af eigin raun.

Kona ein bar það á biskup að hann hafi misnotað sig kynferðislega, biskup harðneitaði. Fordómar samfélagsins, sem eru meiri en við viljum kannast við, gerðu það að verkum að þessi góða kona þótti ekki trúverðug af mörgum á þessum árum.

Og hvað gerum við þegar kær vinur sem okkur þykir mjög vænt um er sakaður um alvarlegan glæp, hann ber sig aumlega og jafnvel fellir tár og grátbiður okkur að trúa sér? Það er erfitt fyrir flesta að horfa framhjá sjónarmiðum þess sem tengist manni nánum vinarböndum sem styrkst hafa í áranna rás.

Ég skil núverandi biskup vel að hafa trúað vini sínum á þessum tíma. Þrátt fyrir allt þá eru tilfinningar ennþá meira ráðandi en skynsemi hjá þorra fólks í þessu landi.

Það sem kirkjan á að gera núna, er einfaldlega að læra af þessu máli. Kirkjunnar þjónar eiga að breiða út faðminn og veita Sigrúnu Pálínu og Guðrúnu Ebbu allan þann sálarstyrk sem hún mögulega getur. Biskupinn á að sýna djúpa iðrun og biðja þessar góðu konur auðmjúklega afsökunar á sínum breyskleika í þessu erfiða máli.

Og á sama tíma þarf að gæta þess að ekki skapist grundvöllur fyrir því, að konur geti notað svona ásakanir sem vopn á saklausa menn.

Það hefur aldrei neinn sagt að lífið væri einfalt, sá sem því heldur fram lifir ekki í raunveruleikanum.