Hvar býr spillingin?

Spillingin býr í mannlífinu sjálfu, hún er hluti af því. Birtingamynd hennar er mismunandi eftir því hvaða stöðu fólk gegnir, en rótin er sú sama.

Þeir sem tilheyra stétt hins hefðbudna verkalýðs finnst ósköp notalegt að þurfa geta greitt framhjá skatti, það kemur minna við pyngjuna hjá okkur, einnig finnst þeim sem selja vöru og þjónustu prýðisgott að gera það framhjá skattinum, því það færir þeim meira í vasann.

Svo eru það þeir sem fara með mannaforráð. Þeir eru oftar en ekki veikir fyrir því að hygla sínum ættingjum og vinum og ráða þá í vinnu og veita þeim hin ýmsu hlunnindi.

Þeir sem í stjórnmálum starfa gera ýmislegt til þess að hjálpa sínu fólki og veita þeim gjarna góðar stöður auk þess að hygla sínum mönnum á ýmsan máta.

Enda er mannskynið í heild sinni gjörspillt. Ég tel líklegt að hver einasti maður þurfi að slást við óheiðarleikann í sjálfum sér. Svo er það spurning um viljastyrk hverning til tekst. Okkur finnst ólíkt þægilegra að benda á galla annarra en okkar sjálfra. Það er fjandi erfitt að horfast í augu við sjálfan sig eins og maður er.

Svo er það líka spurning hvað er spilling og hvað er ekki spilling, um það er lengi hægt að deila.

Það verður hver og einn að svara því fyrir sig og einnig því, hvort við séum eitthvað betur sett þegar upp verður staðið, ef ofangreind atriði hyrfu úr mannlífinu.

Þá hugsanlega fengi enginn vinnu sem skyldur væri þeim sem færu með völdin, allir væru að passa sig á að vera ekki sekir um spillingu. Þrátt fyrir allt þá kemur "svarta hagkerfið" peningum á hreyfingu sem annars væru jafnvel kjurrir osfrv.

Við skulum forðast dómhörku, heldur að leitast við að gera okkar besta. Við getum aldrei gert þá kröfu til okkar og annarra að við verðum nokkur tíma fullkomin og laus við spillingu.

Athugasemdir

[Ómar Geirsson, 8.12.2010 kl. 20:13]

Blessaður Jón.

Pælingar þínar eru dálítið á skjön við þá sem trúa að Íslendingar hafi fundið upp spillinguna. 

En það er með þetta eins og svo margt annað, það þarf að koma böndum á spillinguna.  Fyrsta skrefið er að viðurkenna tilvist hennar, viðurkenna staðreyndir um hana, til dæmis að vald spillir.  

Og bregðast við ábendingum um hana á annan hátt en þann að afneita tilvist hennar.  Eða vera sífellt að benda á hina.

Það er alltaf gott að byrja á eigin barmi, og sleppa því að upphefja þá sem búa hinum megin við lækinn.  Það er með þetta eins og freistnina, hún er þarna, það þarf bara að læra að lifa með henni.

Kveðja að austan.

[Jón Ríkharðsson, 8.12.2010 kl. 20:38]

Blessaður Ómar og þakka þér fyrir innlitið.

Það er rétt sem þú segir, sumir virðast halda að íslendingar hafi fundið upp spillinguna.

Ég efast um að hægt sé að losna við hana þrátt fyrir einlægan ásetning og góðan vilja.

Maðurinn er í eðli sínu ákaflega sjálfhverf skepna, við hugsum fyrst og fremst um eigin hag og þegar við gerum góðverk, þá er það oftar en ekki til þess að láta okkur líða vel.

Ég held að það geti verið ansi snúið ef ekki ómögulegt að ætla að breyta mannseðlinu.

En það að þekkja sína veikleika er fyrsta skrefið til að halda þeim niðri, en við losnum ekki við þá, ekki frekar en að óvirkur alkóhólisti geti farið að drekka vín í hófi.

Ég held að reiðin sé hættulegust af öllu, því hún vekur upp alla hugsanlega breyskleika sem við búum yfir og þá fyrst er fjandinn laus.

Jákvætt og glaðlegt hugarfar er besta leiðin að mínu mati.