Sjálfstæðisstefnan er leiðarljós til framtíðar.

Ef forysta og þinglið Sjálfstæðisflokksins heldur sig við sjálfstæðisstefnuna og berst fyrir framgangi hennar, þá hefur þjóðin von um betri tíð.

Við göngum í gegn um þrengingar og þær getur ríkið ekki leyst með auknum útgjöldum. Það er mjög erfitt að leysa skuldavanda heimilanna með peningum úr ríkissjóði, þannig að líklega verða þeir sem fóru fram úr sér að axla ábyrgð og læra af mistökunum.

Fyrir tæpum níutíu árum var Jón Þorláksson fjármálaráðherra, en Jón var einn af stofnendum Sjálfstæðisflokksins og í hópi aðalhöfunda sjálfstæðisstefnunnar, þannig að hluti af hans eðli, var raunverulega sjálfstlæðisstefnan í sinni tærustu mynd. 

Þegar Jón tók við embætti, þá ríkti góðæri á Íslandi. Í stað þess að afla sér vinsælda með eyðslu, þá sparaði hann og skar niður í ríkisrekstrinum og náði að efla ríkissjóð. Svo kom niðursveifla og þá gat hann mildað hana með því að leggja fé í opinberar framkvæmdir og atvinnuskapandi verkefni.

Þetta er vitanlega langbesta efnahagsstjórn sem hægt er að hugsa sér og sjálfstæðismenn eiga að ástunda hana. 

Stjórnvöld eiga að ræða við þjóðina og skapa þjóðarsátt um, að borga niður skuldir og leitast við að safna í sjóði til að geta mætt næstu efnahagslægð.

Allir hagsmunahópar verða að sættast á, að fá lægri framlög og sumir jafnvel engin, skera þarf allt niður sem við getum mögulega verið án.

Þetta eru harkalegar aðgerðir og koma illa við marga, en til lengri tíma litið er þetta nauðsynlegt, ef við viljum ábyrga efnahagsstjórn og möguleika á að lifa góðu lífi í þessu landi.

Stjórnvöld lýðveldistímans hafa eytt of miklu í misgáfuleg verkefni, það eru allir flokkar sekir að einhverju leiti.

Ef við viljum halda áfram á sömu braut og eyða eins og gert hefur verið, þá stöndum við frammi fyrir því að þurfa stöðugan hagvöxt, sem ekki er mögulegur og þegar kemur að samdrætti, þá þarf að skera niður og niðurskurður annað slagið og ótti sem fylgir efnahagslægðum ásamt eyðslugleði þegar kemur þensla virkar illa á sálarlíf þjóðarinnar.

Við þurfum að temja okkur nægjusemi og sníða okkur stakk eftir vexti, gera miklar kröfur til okar sjálfra og mjög litlar kröfur til ríkisins. Heilbrigt fólk og hraust þarf engan stuðning úr opinberum sjóðum.

Það hefur enginn sagt að lífið sé auðvelt, það skiptast á skin og skúrir og enginn stjórnmálamaður breytir því, heldur enginn mannlegur máttur.

Við verðum að þola þrengingar um stund, vinna mikið og leggja hart að okkur, standa saman. Stjórnvöld eiga að styðja við bakið á þjóðinni með því að hvetja hana til góðra verka, skapa góðan jarðveg fyrir atvinnuskapandi verkefni með lágum sköttum og einföldum reglum.

Það eina sem ríkið á að sjá um er menntun, heilbrigðisþjónusta og það þarf að huga að þeim sem geta ekki hjálpað sér sjáfir.

Allir verða að taka þátt og sá sem skorast undan tefur uppbyggingarstarfið að einhverju leiti.

Það er engin önnur stefna en sjálfstæðisstefnan sem getur skapað gott og farsælt samfélag, vinstri stefnurnar ganga út á eyðslur eins og sannast á loforðum um þrjátíu og níu milljarða í verkefni sem óvíst er að skili arði. 

Athugasemdir

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 22.5.2012 kl. 16:57]

Stefnan er góð Jón minn, en því miður heldur um stjórnvölin fólk sem hefur ekki áhuga á þeirri stefnu sem var stétt með stétt eins og var, heldur einkavinavæðingu og klíkuskap.  Um leið og grasrótin gefur þeim fingurinn, verða þeir að breyta þessu.  Og gera upp hrunið.  Þangað til er ekki hægt að treysta Sjálfstæðisflokknum.

[Jón Ríkharðsson, 22.5.2012 kl. 17:40]

Það er nú löngu búið að gera upp hrunið Ásthildur mín, það kom ekki til vegna einkavæðingar bankanna og heldur ekki af völdum Sjálfstæðisflokksins.

það getur enginn flokkur virkað nema að hafa öfluga grasrót, hún er til staðar í Sjálfstæðisflokknum og er að eflast ef eitthvað er.

Tal um einkavinavæðingu og klíkuskap er svo huglægt og matskennt, en vitanlega má segja það ókost við svona lítið samfélag hversu miklar tengingar eru á mmilli fólks, ættingja og vinatengsl.

Svo er það alltaf spurning, hvað er rétt og hvað er ekki rétt. Á þá ekki að ráða fólk til starfa ef það tengist stjórnmálamönnum? Ráðningar í embætti eru líka mjög matskenndar oft á tíðum, er betra að miða stöðugt við menntun viðkomandi heldur en eðlisþætti í karakternum sem gætu skipt meira máli.

Ég held að enginn, sem ráðinn hefur verið í opinbert embætti geti talist vanhæfur til að gegna því, svo getur fólk haft sínar skoðanir byggðar á tilfiningu og smekk, á viðkomandi.

Mikið var skammast yfir ráðningu sonar Davíðs Oddssonar og ríkissjóður þurfti að borga sekt fyrir Árna Matt, því hann réði hann. Ef Þorsteinn Davíðsson væri vanhæfur í embætti, þá efast ég um að farið væri með það sem trúnaðarmál.

Gallinn við umræðuna er sá, að hún er svo huglæg og matskennd, byggð á tilfiningum og þá er mjög erfitt að gera eitthvað sem öllum líkar, því tilfinningar eru svo mismunandi.

[Anna Sigríður Guðmundsdóttir, 22.5.2012 kl. 18:12]

Þeir sem virkilega hugsa sjálfstætt um almannaheill, verða að stofna nýjan og klíku-óháðan Sjálfstæðisflokk.

Tilfinningar eru að sjálfsögðu stærsti hlutinn af hjartans sálarlifi og skilningi hverrar persónu, á lýðræðislegu og réttlátu samfélagi, sem ekki mismunar fólki eftir keyptum stjórnmálaflokkum svikulla auðjöfra.

M.b.kv.

[Jón Ríkharðsson, 22.5.2012 kl. 19:01]

Anna mín Sigríður, ég þekki þetta sjónarmið vel því það er mjög algengt í umræðunni.

Ég hef engar sannanir, hvorki fyrir sekt né sakleysi sjálfstæðismanna og ég er heldur ekki sannfærður um að nýr Sjálfstæðisflokkur yrði betri en sá gamli.

Ég hef kynnst þingmönnum flokksins nokkuð vel, þau koma mér eki fyrir sjónir sem óheiðarlegt fólk eða ekki óheiðarlegri en gengur og gerist.

Ég held nefnilega að þetta sjónarmið sem þú túlkar sé of mikið byggt á tilfinningum, þær geta verið réttar en oftast er betra kynna sér málin mjög vel.