Það tryggir enginn eftirá.

Aðildarsinnar telja það brýna nauðsyn að fá aðild að ESB og hógværi hluti hópsins vill kíkja í pakkann.

En með því að ganga í ESB erum við að afsala okkur sjálfstæðinu og skuldbinda þjóðina til fylgislags við önnur ríki.

Enginn veit hvað framtíðin ber í skauti sér, hvort ESB verði ríkasta stórveldi veraldar, Bandaríkin eða Asíulöndin.

En eitt er ljóst, að ef við göngum í ESB þá er við um leið skuldbundin til að standa með ríkjum þess.

Aðildarsinnar nota það sem rök gegn okkur, sem erum andvígir inngöngu að við séum einangrunarsinnar. Án þess að saka Brusselvini um einangrunarhyggju, þá virðist hún vera nær þeim en okkur. Við viljum horfa til samstarfs við heiminn allan.

Fyrir okkur sem erum bæði frjálslynd og víðsýn er mjög erfið hugsun að neyðast til að vera skuldbundin einu ríkjabandalagi í stað þess að nýta alla möguleika sem heimurinn getur boðið upp á í framtíðinni.

Að sjálfsögðu reyna aðildarsinnar að telja sjálfum sér og öðrum trú um að við, sem ekki viljum sjá aðild, gleðjumst yfir erfiðleikum ESB. En fátt er fjarri sannleikanum, við óttumst þessa erfiðleika og vonum að sambandið nái sem fyrst að vinna bug á þeim. Þá getum við aftur haft blómleg viðskipti við Grikkland, Portúgal og Spán.

Líkur eru á að ESB verði eitt sambandsríki og þá eigum við ekki okkar dýrmætu auðlindir lengur ein. Ef það kemur til styrjaldar, sem vonandi gerist ekki og sambandsríki ESB á í stríði, geta íslendingar ekki neitað að taka þátt í því.

Margt getur gerst sem vonandi gerist aldrei, en sjálfstæðið og fullveldið er okkar dýrmætasta auðlind. Það gefur okkur tækifæri til að þroskast og læra, eiga viðskipt við þau ríki sem henta okkar mörkuðum best osfrv.

Segja má um sjálfstæðið og fullveldið, við höfum notið þess lengi en það var hvorugt sjálfgefið.

Ef við fórnum því, þá leggjum við í óvissuför sem enginn veit hvar endar og við höfum litla stjórn þar á. Ekkert bendir til þess að við getum ekki stjórnað okkur sjálf, ESB gerir líka mistök eins og við.

Sýnum fyrirhyggju og látum ekki óljósa stundarhagsmuni ráða för, því það tryggir jú enginn eftir á.