RAGNFÆRSLUR HÁSKÓLAPRÓFESORS.

þorvaldur Gylfason er um margt sérstæður maður, þó hann stári af mikilli menntun og ágætum gáfum. Hann hefur á undanförnum árum fjallað mikið um meintar skattahækkanir fyrri ríkisstjórnar og ennfremur rætt um aukinn ójöfnuð. Hvernig í ósköpunum getur það staðist? Eflaust er hægt að beita einhverri illskiljanlegri talnaleikfimi, en veruleikinn talar sínu máli. Launaseðlar sem ég fann ofan í skúffu tala sínu máli, árið 1997 voru tekin rúm fjörtíu og eitt prósent í skatta og persónufrádráttur var tuttugu og fjögur þúsund rúmar, 2008 voru þjátíu og fimm prósent rúm dregin af mér og persónufrádrátturinn orðinn þrjátíu og fjögur þúsund. Það undarlega í þessu er, að fyir ekki svo löngu, voru vinstri mennirnir að skamma ríkisstjórnina fyrir að lækka skatta í þenslu og Þorvaldur mótmælti ekki skoðanabræðrum sínum. Hvernig er hægt að hækka og lækka skatta á sama augnablikinu? Svo með ójöfnuðinn, það skil ég ekki heldur, því ég hef ekkert orðið blankari þó einhverjir auðjöfrar væru að leika sér á einkaþotum og sigla í fögru veðri á lystisnekkju suður í löndum. Einnig þóttist hann hafa séð þetta allt fyrir þegar hrunið varð, en hann hafði nú samt dásamað bankamennina mikið þegar veislan stóð sem hæst. Í fréttablaðinu sagði hann að fjármálakerfið hefði vaxið með ótrúlegum hætti og lofaði einkavæðingu bankanna, einnig virtist hann hrifinn af því dugmikla fólki sem hélt þar um stjórnvölinn. Í viðtali á útvarpi Sögu áréttaði hann ánægju sína með fjármálaspekingana og sagði hlut sjávarútvegs hverfandi á komandi misserum, það væri ýmis þjónusta og bankamál sem stæðu undir hagkerfinu í komandi framtíð, eru margir sammála því í dag? Hann lét þess einnig getið í Fréttablaðsgrein, að fjármálastjórn ríkisstjórnarinnar sem sat 1988-1991 hefði verið með ágætum. Á þeim tíma hækkuðu útgjöld fjármálaráðuneytisins um 112% og stjórnin skildi eftir sig skuldir upp á 47-48 ma. Árið 1989 kvartaði Vinnuveitendasambandið yfir hækkandi sköttum á fyrirtæki og svo mætti margt fleira tína til. Það var ríkistjórn undir forystu sjálfstæðismanna sem bjargaði málunum er hún komst til valda 1991. Ári seinna lækkaði hún skatta fyrirtækja úr 45% í 33%, og vann í því að bæta rekstraumhverfi fyrirtækja og stuðla að hagvexti. Hrunið var ekki stjórninni að kenna heldur reynsluleysi bankamanna ásamt ýmsum kjánagangi í þeirra störfum.