Styðjum öll ljósmæður í verki.

Stjórnmálamönnum þykir eðlilegt að þiggja há laun vegna þess að þeir telja sig bera mikla ábyrgð. Staðreyndin er sú að þeir bera enga ábyrgð aðra en missa mögulega vinnuna eftir að kjörtímabili líkur. Þeir geta gert fjölda mistaka sem þeim ýmist tekst að laga eða tíminn og/eða aðrir bjarga málum.

Mistök stjórnmálamanna er m.ö.o. alltaf hægt að laga - tekur bara mismikinn tíma. Fólk sem gegnir ábyrgðarstöðum í fjármálageiranum réttlætir himinhá laun með því að störfin feli í sér svo mikla ábyrgð. Fjármálahrunið kenndi okkur að peningaleg áföll lagast alltaf með tímanum. Yfir heiminn hafa gengið kreppur öldum saman en þær hafa yfirleitt ekki varanleg áhrif til langs tíma.

Ljósmæður bera miklu meiri ábyrgð en allir stjórnmálamenn þjóðarinnar til samans, allir stjórnendur opinberra fyrirtækja og yfirmenn í bönkum - því þeirra mistök getur enginn mannlegur máttur sjaldan lagað og nánast aldrei að fullu.

Eitt er það sem er dýrmætara en allur veraldlegur auður - það er lífið og nýkviknað líf sem slokknar vegna mistaka kemur aldrei aftur. Það er horfið að eilífu og eftir stendur sorgin sem aldrei verður sefuð.

Það má færa gild rök fyrir því að ljósmæður beri miklu meiri ábyrgð en ofangreindir hópar og þær hafa axlað þá ábyrgð með sóma. Þess vegna er dánartíðni ungbarna og mæðra á Íslandi með því lægsta sem gerist.

Þess vegna eigum við öll að sjálfsögðu að standa með ljósmæðrum og leggja okkar af mörkum til að forðast atgerfisflótta úr þessari mikilvægu stétt.

Í ríkisstjórn sitja bæði feður og mæður sem notið hafa fagmennsku ljósmæðra.

Ef vilji er til að meta ábyrgð til launa skal það sýnt í verki og ljósmæðrum borguð verðskulduð laun.

 

Hvers vegna er best kjósa Sjálfstæðisflokkinn í borginni?

Sjálfstæðisflokkurinn hefur verið í sárum síðan 1994 vegna þess að borgin - hans helsta vígi alla tíð tapaðist þá. Í aldarfjórðung tæpan hafa sjálfstæðismenn tapað  í nánast öllum kosningum fyrir utan 2006 - en fáir eru stoltir af því kjörtímabili sem var öllum flokkum í borginni til háborinnar skammar.

Árið 2014 hlaut Sjálfstæðisflokkurinn verstu kosningaúrslit í borginni sem þekkst hafa í langri og að mestu leiti farsælli sögu hans í borgarstjórn. Fáir eru eins vel meðvitaðir um hörmungarsögu Sjálfstæðisflokksins í borginni síðustu ár en við sem erum virk í grasrótarstarfinu. Þess vegna m.a. var ákveðið að prufa nýja leið sem aldrei hafði áður verið reynd og hún skilaði af sér öflugum lista sem óhætt er að binda miklar vonir við.

Í efstu sætum er fólk sem hefur ekki atvinnu af pólitík heldur mikinn áhuga á að láta gott af sér leiða. Þau eru öll meðvituð um að hefðbundin pólitík virkar ekki lengur - við þurfum ný og fersk vinnubrögð í stjórnmálin byggð á farsælum grunni sjálfstæðisstefnunnar. En það er sú stefna sem hefur reynst borginni best eins og sagan sýnir.

Allir á listanum eru meðvitaðir um að Sjálfstæðisflokkurinn er á skilorði - náist góður árangur í vor. Kjósendur hafa ekkert umburðarlyndi gagnvart sjálfstæðismönnum í borginni og það mun halda þeim við efnið.

Af hverju á fólk að kjósa flokk sem fáir treysta og honum hefur mistekist að sanna sig árum saman í borginni? Góð spurning sem auðvelt er að svara. Eyþór Arnalds sýndi raunverulegan árangur í Árborg - það geta allir kynnt sér. Hann hefur áralanga reynslu af stjórnun stórra fyrirtækja og það er góður kostur. Borgarstjórinn er framkvæmdastjóri stærsta fyrirtækis landsins og eitt af þeim mikilvægustu. Hann mun hafa sér til ráðgjafar Kjartan Magnússon sem státar af mikilli þekkingu á málefnum borgarinnar og langri pólitískri reynslu þar.

Flestir á listanum eru ósköp venjulegt fólk sem býr í Reykjavík og þekkir stjórnmálin með sama hætti og hinn almenni kjósandi - ásamt einstaklingum með mikla pólitíska reynslu.

Sterkustu rökin eru að sjálfsögðu þau - að allir á lista sjálfstæðismanna í borginni eru meðvitaðir um eina mikilvæga staðreynd.

Ef þau standa sig ekki á næsta kjörtímabili er Sjálfstæðisflokkurinn endanlega búinn að vera í borginni, því netið gleymir engu.

Þess vegna er ekki vit í öðru en gefa sjálfstæðismönnum eitt tækifæri - þeir vita að ekkert annað gefst ef þau standa sig ekki vel.

"Af hverju er íslensk blaðamennska svona léleg?"

Ingi Freyr Vilhjálmsson blaðamaður DV spyr þessarar spurningar í nýlegum pistli.

Svo svarar hann henni að hluta til sjálfur, það er m.a. vegna þess að hann veit ósköp lítið um það sem hann ritar í umræddum pistli.

Blaðamaðurinn fjallar í pistlinum um nýjustu bók Styrmis Gunnarssonar, þar sem segir frá upplýsingaöflun um íslenska sósíalista. Og Styrmir sendi þær til Bandaríkjanna.

Ingi Freyr segir eftirfarandi um það mál; "Erfitt er að líta á þessa upplýsingaöflun með neinum öðrum hætti en landráð".

Það er þá ekki bara slök söguþekking blaðamannsins, sem veldur þessum vanda sem hann nefnir, heldur opinberar hann skilningsleysi sitt á orðinu; "landráð".

"Landráð" þýðir smkv. íslenskri orðabók (og reyndar almennum skilningi) "maður sem svíkur land sitt".

Styrmir var ekki að svíkja land sitt heldur verja hagsmuni þess. Og til að skilja framangreint er nauðsynlegt að þekkja sögu kalda stríðsins og setja sig inn í hugsunarhátt þess tíma.

Íslenskir sósíalistar tjáðu sig með þeim hætti, að auðvelt var að óttast fyrirætlanir þeirra, án þess að fullyrt sé nokkuð um hvort þeir hefðu látið til skarar skríða. Líklegt er að þeir hefðu ekki framið þau illvirki sem menn óttuðust, en ótti manna við kommúnismann var alls ekki ástæðulaus.

Hugarfar sósíalista í kalda stríðinu birtist m.a. í leyniskýrslum sem SÍA (Sósíalistafélag íslendinga austantjalds) gerðu. Um lýðræðislegar kosningar sagði hópurinn m.a. :"Við álítum að rétt sé og sjálfsagt að leyfa ekki umræður né gefa fólki kost á að velja neitt, nema á grundvelli sósíalismans". Og á öðrum stað í sömu skýrslu segir; "Fyndist okkur heiðarlegar, ef valdhafar lýstu yfir að þeir hefðu tekið völdin og létu engan komast upp með mótmæli, stefnubreytingar eða annað múður".

Hefði Ingi Freyr byrjað á að kynna sér söguna og vitað hvað orðið "landráð" þýðir, þá myndi hann gera sína eigin blaðamennsku skárri og vonandi myndu aðrir fylgja á eftir.

Staðreyndum hagrætt með goðsögnum.

Jón Baldvin Hannibalsson, Þorvaldur Gylfason og Steingrímur J. Sigfússon hafa allir hagrætt staðreyndum með því að tala um goðsagnir.

Jón Baldvin og Þorvaldur hafa báðir nefnt "goðsögnina um Ólaf Thors" og vilja þar með gera lítið úr Sjálfstæðisflokknum og Ólafi Thors.

Á Jóni Baldvin og Þorvaldi má skilja að Ólafur Thors hafi ekki haft góða þekkingu á efnahagsmálum. En þeim hefur hvorki tekist að búa til sannfærandi flokk, til lengdar né unnið afrek í efnahagsmálum. Það gerði hinsvegar Ólafur Thors og Sjálfstæðisflokkurinn.

Þeir þekktu heldur aldrei Ólaf Thors, en faðir Þorvaldar þekkti hann nokkuð vel og sagði eftirfarandi um manninn sem félagarnir reyna að rakka niður; "Það tók mig ekki langan tíma að átta mig á því, hversu glöggur Ólafur Thors var á tölur og hversu fljótur hann var að átta sig á efnahagsvandamálum og rökum á því sviði, sem ýmsir töldu nánast sérfræði."

Steingrímur J. Sigfússon segist í bókinni; "Frá hruni og heim" að honum hafi tekist að afsanna goðsögn, sem segir að hægri menn sýni betri hagstjórn.

Varla hefur Þórunn Klemensdóttir, sem er ótengd Sjálfstæðisflokknum og þjóðhagfræðingur að mennt, viljað rannsaka hagstjórn á Íslandi í rúm fimmtíu ár, til að búa til goðsögn?

Niðurstöður rannsóknar Þórunnar segir að meðaltalsverðbólga í tíð hægri stjórna hafi verið 11.2% og hækkun ríkisútgjalda 3.3%. Á þessu sama tímabili (1945-1998) var meðaltalsverðbólga í tíð vinstri stjórna 24.5% og hækkun ríkisútgjalda 11.2%.

Og hverjir eru svo að búa til goðsagnir?

Hvað er pólitískur rétttrúnaður?

Birgir Örn Guðjónsson er brosmildur laganna vörður, sem tjáði skoðanir sínar á pólitískum rétttrúnaði um daginn.

Þjóðþekktur sjónvarpsmaður, Egill Helgason sá ástæðu til að skammast yfir pistlinum hans Birgis, honum þótti lögregluþjónninn fara talsvert yfir strikið.

Pistill Birgis túlkar hans upplifun á tilverunni en er hvorki árás á, né lítillækkun neinn.

Orð Egils í andsvörum má túlka á þann veg, að hann skilji ekki hugtakið "pólitískur rétttrúnaður og má það undarlegt teljast, þar sem hann er afskaplega víðlesinn og fróður.

Samkvæmt íslenskri orðabók er rétttrúnaður; "trú samkvæmt viðurkenndum kennisetningum eða ákveðnum almennum skoðunum", "pólitískur" þarf ekki að útskýra.

Hópur virkra í athugasemdum hefur sameinast um ákveðnar kennisetningar. Þær segja að allir sem séu á öndverðum meiði séu vafasamir persónuleikar. Og þeir fara ekkert dult með þá skoðun, ráðast með offorsi á hvern sem ekki er sammála þeim í grundvallaratriðum.

Það sem virðist sameina þennan hóp eru ákveðnar skoðanir á þeim sem hafa efasemdir um óheft flæði útlendinga til landsins og óttast múslima. Skoðanir hópsins á svoleiðis fólki eru langt fyrir utan allt velsæmi.

Sökum tíðra ferða til Grikklands ætti Egill að þekkja ágætlega til Grískrar heimspeki, en hún gengur út á leitina að sannleika eða visku. Gríska orðið "filosof" er samsett. "Filo" þýðir "leit" og "sof" viska.

Það finnur enginn hvorki sannleika né visku með árásum á þá sem hafa aðrar skoðanir. Eina leiðin er yfirvegaðar samræður, þar sem báðir aðilar hlusta, takast á um málefnin og sleppa því að hjóla í persónur.

Ofangreindur hópur telur sig geta líst eðliseiginleikum fólks í smáatriðum, sem það hefur aldrei séð berum augum. Það hlýtur að vera hámark heimskunnar.

Ólík upplifun okkar á raunveruleikanum er þekkt staðreynd og ekkert nema gott um það að segja.

Þess vegna er eðlilegt að fagna fjölmenningu og heimta það að múslímar byggi sína mosku. Það er ekkert óeðlilegt að telja sósíalisma einu leiðina að fullkomnu samfélagi.

Að sama skapi er skiljanlegt að óttast fjölmenningu, vilja ekki mosku og vera sannfærður um að kapítalisminn sé eina raunhæfa leiðin.

Hinsvegar er ekki eðlilegt að festast á lærdómsöld, sem átti upphaf sitt á sextándu öld, stóð til þeirrar átjándu. Það var tími galdrabrenna og ýmissa hörmunga. Sem betur fer viðhafa pólitískir rétttrúnaðarsinnar mildari refsingar en kirkjunnar menn til forna. Þeir sleppa því að brenna fólk, en leitast við að eyðileggja mannorð þess. Það er þó skömminni skárra, en engu að síður mjög slæmt.

Pólitískir rétttrúnaðarsinnar eru fangar eigin veruleika og sjá engar aðrar hliðar.

Heimskan er þeirra versti óvinur, þeir ættu að fikra sig í átt til upplýsingaaldar.

Teknókratisminn tekinn við af hugmyndafræðinni?

Teknókratar nota Exel-skjöl og talnafræði til að rökstyðja sitt mál, á meðan hugsjónafólk berst fyrir hugmyndafræði og boðar breytingar.

Teknókratar allra flokka fæla fólk frá kjörstað, enda engin ástæða til að mæta þegar allir vilja það sama.

Hugmyndafræðileg átök tilheyra fortíðinni, að mestu leiti. Stjórnmálamenn allra flokka leitast við að hnusa vilja kjósenda og miða sinn málflutning að mestu við stemminguna hverju sinni.

Þetta er afleit þróun sem skapar almennan doða í samfélaginu.

Sjálfstæðismenn eiga að berjast með oddi og egg fyrir framgangi sjálfstæðisstefnunnar. Enda er hún eina stefnan sem dugað hefur íslensku þjóðinni til þessa og ólíklegt að betri stefna verði fundin upp í bráð.

Þess vegna á Sjálfstæðisflokkurinn að berjast fyrir lágum sköttum. Það er vitað að nauðsynlegt er að mæta tekjutapi ríkissjóðs, en slíkt á ekki að stöðva fólk í hugsjónabaráttu.

Lágir skattar eru réttlætismál, hið opinbera þarf þá að laga sig að minnkandi tekjustreymi, væntanlega tímabundið. Líklegt er að lægri skattar skili meiru í kassann til lengri tíma litið.

Og þegar tekjurnar aukast á alls ekki að stækka báknið eða auka fjármagn til stofnanna. Það er ekkert slæmt að eiga digra sjóði, kreppan árið 2008 er örugglega ekki sú síðasta.

Sjálfstæðismenn eiga að tendra bálið sem logar í hjörtum hvers manns sem þráir það heitast af öllu, að hver og einn eigi möguleika á að blómstra á eigin forsendum.

Fái eldurinn að loga skært, er ómögulegt að finna sálarfrið uns óheilbirgðri samkeppni á markaði verður útrýmt með öllu.

Það er ekki hægt að horfa upp á þá hörmung að einkaaðilar séu í samkeppni við ríkið. Hugsjónaríkur eldhugi, með sjálfstæðisstefnuna ritaða stórum stöfum í hjartastað, getur ekki horft upp á milljarða fara í ríkisrekinn fjölmiðil, á sama tíma og hann er í samkeppni við einkarekna miðla.

Og hver einasta heilbrigð sál þjáist með öllum þeim sem þjást. Þess vegna þarf að leita allra leiða til að efla heilbrigðiskerfið.

Auðvelda þarf einstaklingum að stofna fyrirtæki. Það er sárt að horfa upp á flókið skrifræði og mikinn kostnað, sem fylgir því að hefja rekstur. Stjórnvöld eiga að fagna öllum sem vilja standa á eigin fótum og skaffa öðrum vinnu.

"Eign fyrir alla" er gamalt slagorð Sjálfstæðisflokksins. Við megum aldrei gleyma því að Sjálfstæðisflokkurinn er eina stjórnmálaaflið sem vill að allir séu eignamenn. Í því er mesta frelsið fólgið.

Allar ákvarðanir byggðar á hugsjónum fela í sér áhættu, en því ber að fagna. Og hugsanlega leiða þær til mistaka, þá lærum við af þeim.

En ótti við mistök og áhættufælni eru verstu óvinir allra stjórnmálamanna.

Stjórnmálamenn eiga að velja embættismenn sem geta framkvæmt þeirra hugsjónir í stað þess að láta embættismenn hræða sig með Exel-skjölum og tölfræði.

Besta fiskveiðistjórnarkerfi í heimi?

Fullyrt er að stjórnmálamönnum hafi tekist það merka afrek að skapa "besta fiskveiðistjórnunarkerfi í heimi". Íslensk umræðuhefð hefur komið í veg fyrir að mögulegt sé að sanna eða afsanna þessa kenningu.

Rétt er að tekist hefur að skapa hagkvæmni í greininni og gera hana sjálfbæra. Liðin er sú tíð, þegar ríkið þurfti stöðugt að bjarga útgerðinni og því ber að fagna.

En að þakka eingöngu kvótakerfinu betri meðferð á fiski, það er einföldun.

Einokun í útflutningi var aflétt og með tilkomu fiskmarkaða komu fram dugmiklir einstaklingar sem fundu nýja markaði. En ekki skal lítið gert úr því merka afreki útgerðarmanna að hagnast miklu betur á örfáum tonnum en þeir gerðu áður, með því að veiða umtalsvert meira af fiski.

Ekki skal gert lítið úr því, að kvótakerfið jók sannarlega hagkvæmni í greininni. En forsendur kerfisins eru þær að það megi veiða mjög lítið af fiski.

Á áttunda áratugnum kom út svört skýrsla frá Hafró, sem fullyrti að þorskurinn væri í stórhættu vegna ofveiði. Hún orsakaði ótta vísindamanna sem sér ekki fyrir endann á.

Lítið er vitað um hegðun og atferli þorska annað en hann hefur sporð sem nýtist honum vel til að ferðast víða eftir æti. Fræðimenn eru ekki sammála, Hafró segir eitt, Jón Kristjánsson annað og stjórnvöld hafa ekki hugmyndaflug til að láta fleiri aðila rannsaka vistkerfi hafsins.

Ótti vísindamanna Hafró varð til þess að við veiddum miklu minna frá hruni, en hefði verið hægt.

Ástandið á Halanum fyrir nokkrum árum var þannig, að þegar búið var að láta trollið fara, þá þurfti skipstjórinn að gæta þess að fá ekki of mikinn fisk í trollið. Bætt meðferð á fiski gerir þær kröfur til skipstjórnarmanna að þeir taki ekki meira en 6-7. tonn í hali.

Ef skipstjórinn þjáðist af kvefi og þurfti að hnerra oft, gat hann átt von á því að fá þrjátíu tonn eftir örfáar sekúndur.

Þá mátti ekki veiða, svo þegar ástandið hefur róast á miðunum, þá er hlaupið til og veiðar auknar. Taka ber fram að ekkert bendir ennþá til að þorskveiðin sé að hrynja, en það er ekki sama magnið og var, þegar ekki mátti veiða meira.

Allt hefur sína kosti og galla. Kostir kerfisins felast í hagkvæmninni en gallarnir eru líka til staðar.

Það er erfitt fyrir nýliða að komast í greinina. Það þýðir að við vitum aldrei hvort mögulega hefðu komið fram einstaklingar sem sköruðu svo mikið fram úr, að greinin hefði vaxið margfalt miðað við það sem við þekkjum í dag.

Einokun er líka ranglát og aldrei til góðs. Að sumu leiti hafa stjórnmálamenn skapað skrímsli sem valdið hefur miklum deilum, framsalið var ekki alslæmt en ekki er hægt að réttlæta þann ofurhagnað sem margir fengu fyrir að hætta í útgerð.

Það er erfitt, jafnvel illmögulegt að skapa réttlæti í greininni. Útgerðarmenn sem í góðri trú hafa fjárfest í aflaheimildum verðskulda ekki að missa þær og setja reksturinn í uppnám.

Helstu mistök okkar í stjórnun fiskveiða eru of litlar rannsóknir og að hafa eingöngu eina stofnun, sem túlkar eitt sjónarmið.

Því hefur aldrei verið svarað, hvers vegna veiðar aukast stöðugt í Barentshafinu. Þar er ekkert hlustað á fiskifræðinga heldur veitt meira frá ári til árs.

Ekki er langt síðan Hafró samþykkti að til væru fleiri en einn stofn af þorski við landið og þorskurinn þvældist á milli Grænlands og Íslands.

Kvótakerfið hefur vissulega aukið samkeppnishæfnina og við erum framarlega í fiskveiðum, vinnslu á afurðum og sölu á þeim.

En við vitum aldei hvað hefði gerst, ef við hefðum veitt meira alla tíð og haft frjálsa aðkomu að greininni.

 

Þursarnir eru steinhættir að þegja.

Á tímum Hallgríms Péturssonar og öldum eftir dauða hans, höfðu þursar vit á að þegja. Enda gerði Hallgrímur ráð fyrir því; "þursinn heimskur þegja hlýtur, sem þrjóskast við að læra".

Þursarnir tefja vitræna umræðu m.a. með því að fullyrða ýmsa þvælu um orsakir hrunsins. Það þarf ekki að lesa mikið til að sannfærast um ástand heimsmála fyrir hrun Og þeir sem trúa því, að stjórnmálaflokkar á Íslandi séu sekir um hrun á fjármálamörkuðum, eru líklega heimskari en þursarnir á tímum Hallgríms Péturssonar. Þeir slepptu amk. að búa til kenningar um mál sem kröfðust þekkingar.

Máli sínu til stuðnings vitna þeir í orð fyrrum varaformanns Sjálfstæðisflokksins, þar sem hún hvatti þá sem vöruðu við, til endurmenntunar. Þeir nota enn þessi rök, þótt varaformaðurinn hafi beðist afsökunar á þessum ummælum fyrir fjórum árum síðan.

"Heimskur er heimaalinn hundur" þursarnir vita ekki að heimskan var alheimsvandamál fyrir hrun. Niall Fergusson, sagnfræðingur sem rannsakað hefur fjármálasagnfræði árum saman segir frá fundi í Lynford Cay á Bahamaeyjum í nóvembermánuði árið 2006. Þar hélt hann fyrirlestur og sagði m.a. að "ekki þyrfti mikið til að valda afgerandi samdrætti á lausafénu, sem streymdi um fjármálamarkaði um allan heim og að við þyrftum að varast að reikna með því að góðærið stæði um alla eilífð".

Hann var kallaður hrakspámaður og sagt í gríni að best væri að sýna Mary Poppins á næsta fundi og sleppa gestafyrirlesurum.

Það var enginn sjálfstæðismaður á þessum fundi svo vitað sé, amk. enginn talsmaður flokksins eða úr forystunni.

Svo vilja þursar umbætur og telja bestu leiðina vera að umbylta kerfinu frá a-ö. Þeir trúa því m.ö.o. að það sé leiðin til að hefta græðgina og bæta samfélagið.

Kerfið er svipað og í öðrum vestrænum ríkjum, það virkar ágætlega en þarf vissulega að bæta og vera í stöðugri endurskoðun. En þrískipting ríkisvalds og almenn stjórnskipan er viðunandi og hefur dugað ágætlega.

Svo halda þeir að kerfið eða stjórnmálaflokkar hafi skapað kunningjasamfélagið og telja með því að umbylta öllu sé engin klíkuskapur lengur til.

Kunningjasamfélagið er aldagamalt og varð til á meðan allir flokkar á Íslandi voru fjarlæg framtíð. Til að koma í veg fyrir það, þurfum við að fjölga fólki, sennilega um einhverjar milljónir.

Fámennið og nánd milli fólks, það er upphaf og orsök kunningjasamfélagsins. Flestir hjálpa sínum nánustu vinum, svo ekki sé talað um ættingja. Og það er snúið að breyta þessu svo vel sé.

Á þá enginn möguleika sem tengist stjórnmálamönnum, til frama hjá hinu opinbera? Er það réttlátt?

Það breytir enginn til góðs með byltingum. Franska byltingin var svo hryllileg að sjálfum Napóleon blöskraði blóðbaðið, þykir hann tæpast  í hópi mestu friðarsinna sögunnar. Afleiðingar hennar urðu þær, að fjöldi fólks missti líf, fyrir það eitt að þóknast ekki eða vekja grunsemdir um eitthvað vafasamt hjá einum af foringjum byltingarinnar.

Og þrátt fyrir byltinguna í Frakklandi, þá telst landið ekki til fyrirmyndar, varðandi "frelsi, jafnrétti og bræðralag". Heldur ósköp venjulegt vestrænt ríki, þar sem þekkjast mútur og spilling.

Það breytir enginn með reiði að leiðarljósi, heldur með staðfestu og réttlæti að vopni. Lífið er langhlaup og sígandi lukka er best.

Abraham Lincoln var vitur maður, þeir eru ekki algengir í hópi stjórnmálamanna. Hann var réttlátur og vildi bæta suðurríkjamönnum afnám þrælahaldsins. Hann vissi að þeir gerðu það sem lögin buðu og þekkti þann skaða sem afnám þrælahalds myndi valda. En Lincoln, eins og allir rétthugsandi menn, vissi að þrælahald var og er rangt. Sem betur fer þekkist það ekki hjá siðuðum þjóðum.

Hann gat hinsvegar skilið öll sjónarmið, því hann var vitur bæði og réttlátur maður.

Þursarnir breyta engu til góðs, þeir gera bara usla.

Með samstilltu átaki og einlægri leit, að sönnu réttlæti öllum til handa,  verða hugsanlega breytingar til góðs. En það verður mikil vinna sem tekur langan tíma.

Friður til góðra verka skapast þegar þursarnir gera það sama og á tímum Hallgríms Péturssonar.

Þegja.

Og fórnarlömbin eru fleiri.

Innkoma Jóns Gnarr í stjórnmálin olli hnignun í pólitík sem vart sér fyrir endann á.

Sumir segja hann svo sérstakan náunga, en það eru til margir með sama hegðanarmunstur.

Í smærri bæjum eru þeir kallaðir "þorpsfífl", en það er ómaklegt uppnefni. Oft eru þetta áhugaverðir náungar með óhefðbundna nálgun á tilveruna. Þeim gengur illa að fóta sig í hefðbundnu brauðstriti og lenda þá oft á bænum.

En enginn úr þessum hópi hefur haft hugmyndaflug til að bjóða sig fram í mikilvæg embætti, nema þá helst Jón Gnarr.

Heppnin var honum hliðholl, hann komst á framfæri sem skemmtikraftur og sýndi og ágætar kúnstir. Þorpsfíflin úti á landi eru ekki eins heppin, enda möguleikarnir færri á landsbyggðinni.

Að vera borgarstjóri krefst mikils af þeim sem því embætti gegna.  Það eitt að skipa sjálfan sig sem borgarstjóra, mann sem enga reynslu hafði, hvorki af pólitík né alvöru stjórnunarstörfum, sýnir mikið ábyrgðarleysi.

Enda kom í ljós að hann hafði ekki markað sér stefnu í neinum praktískum málum.

Segja má með sanni að ekki hafa allir staðið undir væntingum kjósenda, sem gegnt hafa embættum í umboði þeirra. En það þýðir ekki að gott sé að loka fyrir heilbrigða skynsemi og velja þann sem segir bestu brandarana.

Borgarstjóri hefur góð laun og þess vegna eigum við að gera miklar kröfur til þeirra sem embættinu gegna.

Ólafur Thors, sem af flestum er talinn einn merkasti stjórnmálamaður lýðveldissögunnar, hafnaði ráðherraembætti sökum skorts á reynslu. Hann sagði að pólitík þyrfti að lærast eins og annað.

Ef við setjum standardinn ekki ofar, þurfum við ekki kosningar til borgarstjórnar. Þá geta fjölmiðlar hnusað kynlega kvisti, sem hafa skrýtnar framsetningar á skoðunum sínum og skellt þeim í stólinn.

En að sjálfsögðu eigum við að gera miklar kröfur og ekki kjósa fólk sem enga reynslu hefur í pólitík eða stjórnun, í stöðu æðsta embættismanns höfuðborgar Íslands.

Fórnarlamb eigin brandara

Við þurfum miklu meiri pólitík.

Pólitískar hugsjónir vakna um leið og fólk óttast um eigin hag, mannskepnan er svo sjálfhverf í eðlinu.

Öll árin fyrir hrun vorum við pollróleg, enda höfðum við það nokkuð gott. Næg atvinna og gott aðgengi að fjármagni.

En ekkert þjóðfélag er fullkomið, fátækt þekktist á meðan peningarnir streymdu til landsins. Flestum var hinsvegar sama, þ.e.a.s. þeir sem þekktu engan fátækan eða voru ekki í vandræðum sjálfir. Og það voru mjög fáir blankir á þessum tíma, tók því ekki að berjast fyrir þá.

Um leið og ástandið breyttist fylltust allir eldheitum hugsjónum og vildu berjast fyrir bættu samfélagi. Líklegt er að hugsjónin dofni um leið og ástandið í efnahagsmálum batnar.

Þetta er slæmt, því pólitísk gerjun er nauðsynleg á öllum tímum og við megum aldrei hætta að berjast fyrir betra samfélagi og viðhalda því sem er gott. 

Segja má að íslendingar séu ekkert mjög pólitískir að eðlisfari, við hinsvegar hugsum um velferð fyrir okkar nánasta umhverfi. Og að sjálfsögðu, meðvituð um samstöðuna, berjumst við fyrir bættum hag allra í okkar stöðu, um leið og nauðsyn ber til.

Við þurfum að viðhalda eldinum sem brennur í hjörtum okkar og gæta þess að hann slokkni aldrei. Ræða saman á málefnalegum nótum og finna í sameiningu þá leið sem hentar best. Og þeirri vinnu líkur aldrei.

Um leið og takmarkinu er náð, þurfum við að tendra kyndla komandi kynslóða og fræða þær um nauðsyn þess að láta eldinn aldrei slokkna.

Ef það er ekki gert verða góðærin okkar verstu óvinir á þroskabrautinni.