"Ekki stjórnnmálamenn" í pólitík.

Erfitt er að skilja fólk sem gefur kost á sér til starfa í pólitík, sest á alþingi og tekur yfir stjórn höfuðborgarinnar, en segist á sama tíma ekki vera stjórnmálamenn.

Heyrst hefur að félagar úr besta flokknum hafi skammað leiðtoga sinn fyrir að hafa talað eins og stjórnmálamaður, þegar hann mætti Hönnu Birnu í Kastljósi um daginn.

Bráðfalleg kona með greindarlegt yfirbragð, sem gegnir hlutverki "ekki stjórnmálamanns" á alþingi, sagðist hætt að segja "hæstvirtur og "háttvirtur".

Að snúa hlutunum svona á hvolf sinnst mér vera afturför.

Þeir sem hljóta traust kjósenda til starfa á vettvangi stjórnmála eru vitanlega stjórnmálamenn og ekkert annað. Varla þarf að útskýra fyrir fullorðnu fólki merkingu hugtaksins "stjórnmálamaður"?

Winston Churchill, Abraham Lincoln, John F. Kennedy, og fleiri virtir stjórnmálaleiðtogar voru stjórnmálamenn,  mjög góðir sem slíkir. En vissulega hafa einnig verið til slæmir stjórnmálamenn.

Svo að láta í ljósi óánægju sína með því að hóta að segja "hæstvirtur" og "háttvirtur", það er náttúrulega út í hött.

Ekki er verið að segja "hæstvirt Jóhanna" þegar sagt er "hæstvirtur forsætisráðherra".

Ástæðan fyrir þessum ávörpum er aðallega tvennskonar. Hún er bæði vegna þess að við berum virðingu fyrir þessum háu embættum og einnig til að ráðamenn gæti frekar háttvísi og agi tungu sína í ræðustól.

Ég hélt að farið hefði verið yfir þessi atriði á námskeiði fyrir verðandi þingmenn, en sennilega hefur ekki þótt ástæða til.

Þetta er jafn augljóst og það, að sá sem starfar við stjórnmál er stjórnmálamaður og sá sem leggur rafmagn er rafvirki.