Landsfundur Sjálfstæðisflokksins.

Margir tjá sig um landsfundi Sjálfstæðisflokksins, en því miður hafa flestir sem um þá fjalla ekki hundsvit á innra starfi flokksins. Landsfundirnir endurspegla alltaf höfuðstyrk Sjálfstæðisflokksins, það eru öll þessi ólíku sjónarmið sem takast á og skynsemi flokksmanna sem birtist í því að virða að lokum þá niðurstöðu sem kemur að lokum.

Sjálfstæðismenn eru í raun ansi marglitur hópur, en við eigum það sameiginlegt að hafa mjög sjálfstæðar skoðanir og kjark til að halda þeim á lofti.

Hægt er að finna gallharða frjálshyggjumenn, mikla íhaldsmenn og sósíaldemókrata í flokknum. Mörgum þykir það merkilegt að fólk með svona ólíkar skoðanir rúmist í sama flokki, en það er eitt styrkleikamerkið enn, af mörgum. Þess vegna er hægt að segja að sjálfstæðisstefnan sé sprottin úr íslenskum jarðvegi, við sjálfstæðismenn eigum það sameiginlegt að þrá frelsið ofar öllu öðru. Þrátt fyrir, að vissu leiti, sósíalískar skoðanir hjá sumum, þá er enginn alvöru sósíalisti til í flokknum, enda kunnum við meira að meta skynsemi en heimsku.

Á landsfundum eru mjög mikil átök á milli ólíkra hópa, menn úthrópa hvern annan sem sósíalista, ofur frjálshyggjumenn osfrv., en svo þegar niðurstaða fæst þá eru allir bestu vinir.

Segja má að Sjálfstæðisflokkurinn sé þverskurður af þjóðinni, þess vegna hefur okkur gengið vel að miðla málum í ríkisstjórnum, við lærum þetta í flokksstarfinu.

Þeir sem að trúa því að landsfundarfulltrúar þori ekki annað en að þóknast forystunni tala af mikilli vanþekkingu, en það þarf líka að hafa sterka leiðtoga í svona flokki.

Hægt er að finna fólk á borð við Jóhönnu og Steingrím í Sjálfstæðisflokknum, en slíkir einstaklingar ná engum frama. Ef metnaður er til staðar, þá er líklegt að þessháttar fólk komist mögulega í stjórn hverfafélags, en formennska kæmi aldrei til greina því sjálfstæðismenn gera miklar kröfur til sinna formanna, hvort sem um er að ræða formann flokksins eða aðildarfélaga og landssambanda.

Sem betur fer höfum við sterka leiðtoga og skynsama. Formenn okkar vita að þeir eiga von á skömmum, oft ansi hörðum og þeir eru nógu stórir til að taka þeim.

Í dag flutti Séra Halldór Gunnarsson framboðsræðu sína, en hann bíður sig fram til formennsku í flokknum. Hann sagði m.a. að Bjarni væri orðinn þreyttur á sér og líkaði líklega ekki við sig, enda hefur Halldór margoft hundskammað formanninn, bæði í ræðu og riti, einnig hefur hann skammað Bjarna augliti til auglitis oftar en einu sinni.

En hvernig tekur Bjarni Benediktsson manni sem gerir ekkert annað en að rakka hann niður?

Jú, Bjarni veit sem er að hann er formaður í flokki sem er ófeiminn við að segja hvað sem er við leiðtoga sína og vitanlega er hann nógu sterkur til að taka því. Það þýðir ekkert að hafa formanna eins og Steingrím, í Sjálfstæðisflokknum, sem vælir ef það er andað á hann.

Bjarni hélt framboðsræðu sína á eftir Halldóri og hann sagði að sér þætti vænt um Halldór og vitanlega kom það beint frá hjartanu.

Við sjálfstæðismenn erfum það ekki við neinn þótt viðkomandi hafi aðrar skoðanir en við. Það þarf þroska til að þola aðrar skoðanir, en þann þroska þarf fólk að hafa í ríkum mæli ef það vill starfa í Sjálfstæðisflokknum.

Landsfundir Sjálfstæðisflokksins eru átakafundir, en þegar búið er að takast á, þá miðlar fólk málum og kemst að niðurstöðu.