"Bölmóður víki fyrir bjartsýni."

Þetta var ansi lipurlega orðað hjá fjármálaráðherra "hinnar tæru vinstri stjórnar" í Frétablaðinu sl. mánudag. Hann er greinilega að skríða saman eftir þreytu þá er hann kvartaði yfir sl. vetur og kenndi hann þar um miklu vinnálagi í sínu starfi.

Fjármálaráðherrann virðist kominn í bjartsýnis ástand og engu líkara en að maðurinn svífi um á bleiku skýji, allt er orðið svo gott. Jafnvel þótt ekki sé enn búið að semja um Icesave. Öðruvísi mér áður brá.

"Engir, ekki einu sinni svartsýnustu heimsendaspámenn, geta borið á móti því að mikill árangur hefur náðst og við erum á réttri leið". Svo mörg voru þau orð.

Þá er ég, bjartsýnismaðurinn að breytast í mann sem er svartsýnni en svartsýnustu heimsendaspámenn, samkvæmt því sem hæstvirtur fjármálaráðherra ritar.

Það er hægt að taka undir það sjónarmið, að við lifum enn ofan við hungurmörk og margir hafa það nokkuð gott.

 Við eigum þrátt fyrir allt ágæta embættismenn sem möndla með fé fram og til baka, hagræða á ýmsum stöðum þannig að ástandið getur verið viðunandi og jafnvel nokkuð gott um hríð, en þetta er svikalogn.

"Hin tæra vinstri stjórn" gleymir einum mikilvægum þætti og það er tekjuöflun, ekki tekjuöflun með skattaálögum og lánum, heldur það að sækja nýtt fé til landsins.

Þau vilja ekki álver, gott og vel. En hvað á að gera til að fá fjármagn til landsins?

Vinstri menn hafa talað gegn álframleiðslu áratugum saman og talað um "eitthvað annað" sem á að koma í staðinn. En aldrei hafa þau haft dug í sér til að finna eitthvað annað.

Sprotafyrirtæki og nýsköpun, þau vilja leggja áheyrslu á það, en gleyma því, að mikil áhætta samfara miklum kostnaði fylgir slíkum fyrirtækjum. En það er engu að síður nauðsynlegt fyrir samfélagið.

Til þess að hægt sé að þróa hluti þá þarf peninga, þróun skilar engum tekjum. Það er ekki fyrr en þróunin hefur át sér stað og fyrirtækin eru fullsköpuð að tekjurnar fara að streyma.

Við þurfum að hlúa að öllum útflutningsgreinum og efla þær. Á ég þar við sjávarútveg, álframleiðslu og ferðamannaiðnað. Ekki með peningastyrkjum, heldur að þvælast ekki fyrir dugandi fólki.

En "hin tæra vinstri stjórn" hugsar nákvæmlega eins og útrásarvíkingarnir, taka lán og lán ofan í þeirri von að hlutirnir reddist einhvernvegin.

Þau grobba sig af betri stöðu ríkissjóðs, en hann er eins og  hið svonefnda tvöþúsund og sjö góðæri, tekinn að láni.

Það getur enginn reddað sér endalaust með lántökum af þeirri einföldu ástæðu að, það þarf víst að borga þau til baka, með fleiri seðlum heldur en teknir voru að láni.

Málefni þjóðkrikjunnar.

Umræðan um málefni þjóðkirkjunnar og menn sem henni tengjast, er eins og umræður um flest mál samfélagsins. Hún einkennist meira af tilfinningum en skynsemi.

Til að umræða skili árangri þá þarf að leitast við að skilja allar hliðar í stað þess að koma með meiðandi ummæli og gera mönnum upp skoðanir. Eftiráspeki ræður oftast ríkjum.

Í dag virðist nokkuð ljóst að fyrrum biskup hefur gerst sekur um hræðilega hluti, innrás inn á helgustu svæði kvenna er einn alvarlegasti glæpur sem hægt er að fremja. Enginn eðlilega hugsandi maður ver slíkar gjörðir, sá sem það gerir er gjörsneyddur allri sómatilfinningu og haldinn siðblindu á háu stigi.

En til er önnur hlið á þessu máli. Því miður hefur það þekkst, í litlum mæli þá, að konur hafa ásakað saklausa menn um fyrrgreindan glæp. Refsigleði samfélagsins getur þá snúist upp í andhverfu sína.

Andleg líðan manns sem sakaður er og jafnvel dæmdur fyrir ofangreindan glæp er vafalaust ekki betri en líðan konu sem hefur þurft að þola hann. Þess vegna þarf að fara gætilega í málum sem þessum.

Ef skoðaður er sá tími sem þetta mál var hvað mest í umræðunni, þá þarf að velta fyrir sér þeim staðreyndum sem lágu fyrir á þeim árum. Biskupinn sem þá sat átti marga vini og þótti farsæll prestur. Ekki er óeðlilegt að sterk samkennd skapist meðal presta, þeir þurfa að glíma við erfið mál í sínu starfi og eru oftar en ekki þátttakendur í sárustu sorgum samfélagsins. Það er ekki fyrir hvern sem er að skilja  tilfinningar manna sem starfa við slíkar aðstæður, nema þá helst þá sem þekkja sálusorgar störfin af eigin raun.

Kona ein bar það á biskup að hann hafi misnotað sig kynferðislega, biskup harðneitaði. Fordómar samfélagsins, sem eru meiri en við viljum kannast við, gerðu það að verkum að þessi góða kona þótti ekki trúverðug af mörgum á þessum árum.

Og hvað gerum við þegar kær vinur sem okkur þykir mjög vænt um er sakaður um alvarlegan glæp, hann ber sig aumlega og jafnvel fellir tár og grátbiður okkur að trúa sér? Það er erfitt fyrir flesta að horfa framhjá sjónarmiðum þess sem tengist manni nánum vinarböndum sem styrkst hafa í áranna rás.

Ég skil núverandi biskup vel að hafa trúað vini sínum á þessum tíma. Þrátt fyrir allt þá eru tilfinningar ennþá meira ráðandi en skynsemi hjá þorra fólks í þessu landi.

Það sem kirkjan á að gera núna, er einfaldlega að læra af þessu máli. Kirkjunnar þjónar eiga að breiða út faðminn og veita Sigrúnu Pálínu og Guðrúnu Ebbu allan þann sálarstyrk sem hún mögulega getur. Biskupinn á að sýna djúpa iðrun og biðja þessar góðu konur auðmjúklega afsökunar á sínum breyskleika í þessu erfiða máli.

Og á sama tíma þarf að gæta þess að ekki skapist grundvöllur fyrir því, að konur geti notað svona ásakanir sem vopn á saklausa menn.

Það hefur aldrei neinn sagt að lífið væri einfalt, sá sem því heldur fram lifir ekki í raunveruleikanum.

Gott framtak hjá Björgólfi.

Tekið skal fram að Björgólf Thor Björgólfsson þekki ég akkúrat ekki neitt. En ég er ánægður með þegar menn sýna vilja til að bæta fyrir sín brot. Það var líka góð hugmynd hjá honum að opna vefinn og gera grein fyrir sínum sjónarmiðum.

Ég geri ráð fyrir að þeir sem lesa þennan pistil í framhaldi af hinum fyrri, þar sem ég var að einhverju leiti að verja Davíð Oddson, haldi að nú sé ég orðinn besti vinur allra sem eru mest hataðir hér á landi.

Jafnvel eru einhverjir spunaglaðir sem sjá samsæri í hverju horni farnir að ímynda sér að ég ræfillinn sé jafnvel farinn að þiggja greiðslur fyrir að blogga um ofangreinda einstaklinga. Ég veit ekki hvort ég eigi nokkuð að leiðrétta í því samhengi, ég hef nefnilega gaman af samsæriskenningum og áhugavert væri að fá einhverja svoleiðis um mig. 

En að öllu gamni slepptu, þá finnst mér allir eiga skilið að fá tækifæri ef þeir sýna iðrun og það hefur Björgólfur gert. Ekki kannski með því orðalagi sem allir fella sig við, en ég sé ekki ástæðu til annars en að trúa honum þar til annað kemur í ljós.

Fyrir mér eru nefnilega allir jafnir og allir eiga jafnan rétt. Ég tek málstað allra sem höllum fæti standa og stend með þeim sem vilja bæta sitt ráð.

Á sjóinn leita oft menn sem hafa lent upp á kant við lögin, stundum fyrir alvarlega glæpi. Þeim finnst þægilegt að komast í burtu frá gömlu félögunum, sumir vilja ná sér í pening osfrv.

Reynsla mín af þessum mönnum er undantekningarlítið mjög góð. Það eru nefnilega mistökin sem þroska menn. Oft er þessum mönnum mikið í mun að sýna að þeir vilja bæta sig, þannig að þeir eru víkingar til vinnu. Einnig eru þetta yfirleitt greindir menn sem hafa fengið dýpri sýn en margur á lífið. Ég hef margt lært af þessum mönnum og margir þeirra hafa komið sér upp fjölskyldu og lifa heiðarlegu lífi í dag.

Vilji til sátta er mikilvægur og hann skapar frið. Mér finnst að Björgólfur eigi að fá annað tækifæri þótt margir telji sig eiga um sárt að binda af hans völdum. Hrunið er til staðar og reiðin breytir því ekki. Fólk fær ekki sitt til baka með reiðinni og heldur er ég ekki að segja að fólk tapi meira með reiðinni. En óneitanlega veldur hún vanlíðan og lífið er of stutt til að burðast með hana.

Það koma aldrei svör við öllum þeim spurningum sem á okkur brenna. Og ef það koma svör þá er fólk tregt til að trúa. Það er eðlilegt því óneitanlega upplifir fólk sig svikið.  

Ég er sjaldan á sömu línu og aðrir, mér finnst ég ekki hafa verið svikinn af öðrum, ég gerði það sjálfur. Hafi ég sýnt skynsemi og ráðdeild væri ég vel stæður peningalega í dag. En ég trúði glaðlegum unglingum sem sátu bak við skrifborð í banka, þannig tapaði ég mörgum milljónum. Græðgin varð mér að falli. Græðgi er nefnilega slæm, mjög slæm.

Björgólfur lét græðgina líka fella sig, þannig að ég skil hann vel. Ég vona að hann læri af sínum mistökum.

Ef hann gerir það, þá verður það þjóðinni til góðs. Hann hefur góð sambönd úti í heimi, það er okkur dýrmætt um þessar mundir.

En ég er ekki að ábyrgjast það að hann sé að segja allan sannleikann, það get ég ekki því ég þekki manninn ekki neitt. En ég er bjartsýnn að eðlisfari og það hefur reynst mér vel til þessa að treysta fólki. Jafnvel þegar ég treysti glaðlegu unglingunum í bönkunum.

Það var dýr skóli, en hverrar krónu virði.

Þrír menn sem sáu í hvað stefndi.

Margir eftiráskýrendur hafa hlaupið hratt út á ritvöllinn og hrósað sér af visku sinni og spádómsgáfum. Þeir töldu sig hafa séð hrunið fyrir, jafnvel í hinum smæstu atriðum. 

Þremur mönnum man ég eftir sem sáu eitthvað bogið við föndur fjármálafursta og útrásarvíkinga, en þjóðin hlustaði ekki. Það gefur til kynna að þjóðin öll var með dollaramerki í augum og sá ekkert annað en meiri hagnað með hverju árinu sem liði, jafnvel um alla framtíð.

Ég viðurkenni að hafa verið í þessum heimskulega hópi og skammast mín fyrir það, ég var staurblindur á raunveruleikann. Þess vegna get ég ekki kennt öðrum um hvernig fór. Þegar heimskan er ráðandi geta menn sjálfum sér um kennt þegar þeir fylgja henni í blindni.

Mig langar að fjalla um þrjá menn sem létu heimskuna ekki glepja sér sýn.

Fyrstan er að tekja Jón Magnússon hrl., en við höfum verið ágætir vinir í nær aldarfjórðung. Mér fannst hann frekar svartsýnn þegar hann talaði um það að enginn verðmæti stæðu að baki þessu svokallaða góðæri. Hann byrjaði að tala um þetta við mig árið 2004. Einnig skrifaði hann margar upplýsandi greinar um margt sem við hefðum mátt taka mark á.

En á þessum tíma voru erlendir og virtir hagfræðingar að tala um að hagkerfi heimsins væri svo þróað, að ekkert gæti gerst í líkingu við kreppuna á þriðja áratugnum. Heimurinn allur spilaði með og margir útlendingar treystu útrásarvíkingunum okkar og sögðu þá góða og áræðna í viðskiptum. Þessu trúðu nær allir landsmenn.

Svo var það Ragnar Önundarson, en hann kannast ég ágætlega við og veit að hann er vandaður og greindur maður. Hann skrifaði fjölda greina frá árinu 2005 í Morgunblaðið, en enginn lagði við hlustir. Allir voru í gleðivímu dansandi kring um gullkálfinn. Ég heyrði Ragnar segja frá því fyrir skömmu að einn maður í forystu Sjálfstæðisflokksins hafi lagt við hlustir og verið honum sammála.

Hver skyldi það hafa verið?

Það var Davíð Oddson, en hann var aldrei neitt hrifinn af gjörðum fjármálafurstanna. En hann var bara sagður neikvæður og pirraður yfir því að rangir menn græddu fé. Davíð sagði á fundi Viðskiptaráðs árið 2004 að bankarnir þyrftu að fara gætilega í útlánum, annars gæti það haft slæm áhrif á lánshæfimat ríkissjóðs. En enginn lagði við hlustir, menn æstust frekar í dansinum í kringum gullkálfinn og föðmuðust þegar hlé var gert á dansinum og glöddust yfir því, að loksins væri búið að finna upp hagkerfi sem ekkert gæti grandað. Og glöð ungmenni sem nýbúin voru að uppgötva unaðssemdir þær sem felast í nánum samskiptum við hitt kynið, voru ekki í vandræðum með að byggja 300 fermetra einbýlishús ásamt því að kaupa splunkunýjan lúxus jeppa og ferðast til fjarlægra landa. Allt þetta gerðu þau áður en þau hófu framleiðsluferli til að bæta nýjum íslendingi í hópinn.

Davíð á það sameiginlegt með öllum sem eru af holdi og blóði, að sveiflast með umhverfi sínu að einhverju leiti. Þess vegna tel ég hann hafa brostið kjark til að gera það sem þurfti. Enda hefði hann verið hataðasti maður Íslandsögunnar og úthrópaður í fjölmiðlum sem hinn versti óþverri ef hann hefði gert það sem menn segja í dag að hann hefði átt að gera.

Ég held að þjóðin ætti að skammast sín og hætta að kenna öðrum um sínar ófarir.

Þessir þrír menn njóta mikillar virðingar fyrir að hafa séð að ekki var allt í lagi.

Við skulum leggja við hlustir og gaumgæfa það sem þeir segja í framtíðinni.

Er ESB aðild lausnin?

Það er að heyra á mörgum aðildarsinnum að innganga í sambandið sé eina lausnin sem við höfum. Þar skipa þeir sér í flokk með trúboðum hinna ýmsu málaflokka. Það  eru menn sem boða sannleikann í formi ákveðinna trúarbragða, boða sannleikann í stjórnmálastefnum osfrv.

En þeir gleyma alltaf einu mikilvægu atriði og það er, að sýn manna á sömu atriðin getur verið mjög ólík.

Ég hef fylgst með skrifum aðildarsinna og kíkt á síður Evrópusambandsins þar sem Brusselmenn útskýra tilgang sambandsins og stefnu. Í stuttu máli, þá hefur sá lestur ekki fengið mig til að skipta um skoðun varðandi aðild, ég vil alls ekki ganga í ESB.

Evrópusambandið byrjaði sem kola og stálbandalag með það markmið að skapa frið á milli Evrópuþjóða. Kol og stál voru notuð í vopnaframleiðslu og til að koma í veg fyrir óeðlilega framleiðslu á vopnum, þá gátu þeir fylgst með framleiðslu á aðalhráefnunum.

Svo þróaðist sambandið sem upphaflega var bandalag, svo því sé til haga haldið, í það að vera viðskipta og tollabandalag og síðan fóru það að leyfa frjálsan flutning fólks og fjármagns og efla samstarfið enn meir. Þvínæst var orðið nánara samstarf á flestum sviðum og það virðist stöðugt vera nánara og nánara.

Nú hafa margir sterkir aðilar innan ESB bent á að gott væri að Evrópa yrði að einu ríki. Ég geri mér grein fyrir að það er ekki orðið að veruleika og kannski verður það aldrei.

Það getur verið varasamt að reyna að segja til um framtíðina með óyggjandi hætti, en þessi tilhneiging Brusselmanna í átt til sameiningar finnst mér slæm. Einnig þoli ég illa of mikið af reglugerðum, ég vil halda í heiðri góða siði sem felast í gagnkvæmri tillitsemi, stela ekki frá öðrum og virða líf og heilsu samborgaranna. Það er einnig hætt við því að reglugerðarárátta ESB komi til með að vera afar hvimleið hjá meirihluta landsmanna.

En ég geri fastlega ráð fyrir að aðildarsinnar verði mjög glaðir og fagni öllum reglum frá ESB. Það er nefnilega misjafnt hvað mönnum finnst um stífar reglur, sumir finna til öryggistilfinningar meðan aðrir upplifa köfnunartilfinningu.

Fyrir rúmu ári síðan var í Morgunblaðinu rætt við Breska konu sem flutti hingað til lands. Hún hafði margt gott um íslendinga að segja, m.a. það að við notuðum reglur oftast sem viðmið en værum ekki of stíf á bókstafnum. Svoleiðis aðferðir hugnast mér afskaplega vel og mér finnst okkur hafa gengið prýðilega sem sjálfstæð þjóð. En ég veit að það finnst ekki öllum.

Einnig talaði þessi ágæta kona um sára fátækt margra í Bretlandi, hún vildi meina að fátæktin væri meiri þar en á Íslandi. Ekki ætla ég samt að segja að fátækt aukist hér á landi við inngöngu, en fátt bendir til að inngangan ein og sér hafi þar nokkuð að segja.

Íslenska þjóðarsálin er langt frá því að vera Evrópsk í háttum. Við erum óöguð og viljum helst sem minnst af boðum og bönnum. Því geta fylgt bæði kostir og gallar alveg eins og aðild að ESB.

Enginn getur hvorki neitað því né játað að ESB verði eitt ríki í framtíðinni, en þá hafa öll aðildarlöndin tapað sínu sjálfstæði algerlega. En möguleikinn er fyrir hendi eins og sagan sýnir þróun sambandsins. Þeir eru alltaf að færa sig upp á skaftið undir alls kyns yfirskyni sem lítur fallega út.

Fólk þarf að gera upp hug sinn í þessu máli sem og öðrum. Viljum við halda áfram á sömu braut og vera sama þjóðin með kostum okkar og göllum eða viljum við taka upp nýja kosti og nýja galla?

Miðað við óánægjuraddirnar sem hljóma frá aðildarlöndunum þá er það ljóst að ESB hefur ýmsa slæma galla. Brusselmenn eru eins og aðrir pólitíkusar, þeim hættir til að eyða of miklum peningum í óþarfa. Við höfum takmarkaða möguleika á að veita þeim aðhald, því hinn almenni borgari á Íslandi getur ekki veitt þeim aðhald og hætt er við að fulltrúar okkar verði meðvirkir þeim í vitleysunni.

Það er því mín niðurstaða enn og aftur, ég vil ekki sjá ESB aðild, en ég vil gott samstarf við sambandið eins og heiminn allan. Ekki vil ég kalla aðildarsinna neinum ónefnum, þeir hafa sína skoðun og hafa rétt á henni.

Ég mun ekki erfa neitt við þá ef við göngum inn, en seint mun ég þakka þeim það að hafa gert okkur að litlum hrepp í ESB ef fram heldur sem horfir.

Ollu embættismenn hruninu?

Embættismenn sem enginn getur sakað um óheiðarleika með raunhæfum sönnunum hafa sætt árásum og hörðum ásökunum frá fólki sem lætur meira stjórnast af reiði heldur en heilbrigðri skynsemi. Þeir einstaklingar sem hér er við átt eru m.a. Davíð Oddsson ásamt hinum tveim seðlabankastjórunum, Jónas Fr. Jónsson fyrrum forstjóri Fjármálaeftirlitsins, en þessir menn hafa þurft að þola óbilgjarna dóma frá hendi hins þjóðhættulega "Dómstól götunnar". En farsælast væri fyrir þjóðina að sá dómstóll legði niður störf og léti fagmenn sjá um að rannsaka og dæma.

Ef það á að dæma menn, þá þarf líka að leitast við að skilja heildarmyndina á eins raunsæjan hátt og kostur er. Ekki hafa sannast neinir glæpir á fyrrgreinda einstaklinga og hafa þeir heldur ekki verið grunaðir um glæpi, svo vitað sé. En umdeild eru öll mannanna verk.

Á hinum fræga útrásartíma voru allir þeir rakkaðir niður sem sögðu eitthvað misjafnt um útrásarvíkinga og fjármálafursta. Almenningur dáðist að þessum mönnum sem flugu milli landa í glæsilegum einkaþotum og keyptu fyrirtæki víða um heim í þeirri von að hagnast meira og meira. Fáir höfðu kjark í sér til að segja eitthvað misjafnt um þessa menn, enda held ég að flestir hafi trúað því að þetta myndi allt reddast. Þrátt fyrir allt þá eru nú flestir bjartsýnir að eðlisfari og engum man ég eftir sem sagði nákvæmlega til um hrunið, þótt sumir hafi efast um ágæti útrásarvíkinganna.

Embættismenn eru eins og aðrir, þeirra veruleiki mótast af ríkjandi veruleika. Ef einhver embættismaður hefði orðið til þess að hefta útrás eða fjármálastarfsemi, þá hefði viðkomandi verið tekinn af lífi í öllum fjölmiðlum landsins, á öllum kaffistofum og öllum heimilum. Þetta þýðir að ef seðlabankastjóri, forstjóri Fjármálaeftirlitsins hefði gert það sem fólk segir í dag að þeir hefðu átt að gera, þá væri það ljóst að þeim hefði ekki orðið vært í íslensku samfélagi.

Taka skal fram, að þótt margir hefðu lýst yfir efasemdum varðandi fjármálafurstana á þessum árum, þá vissi enginn um allt það hrun sem átti sér stað um haustið 2008. Ekki má gleyma því að eftirlitsaðilar fengu í hendurnar  gögn sem gáfu öll til kynna að bankarnir stæðu vel að vígi. Það er spurning, sem hver verður að svara fyrir sig, hvort opinberir aðilar eigi að meðhöndla öll gögn með þeim hætti að þau séu röng og leitast við að sanna að svo sé? Það hefur í för með sér mikla vinnu og mikinn kostnað.

Það er mjög ósanngjarnt af almenningi þessa lands að kenna embættismönnum um allar ófarir. Menn geta líka kennt sjálfum sér um glámskyggnina sem réði ríkjum árin fyrir hrun. Hefði fólk ekki átt að sjá þá staðreynd, að engin innistæða hafi verið fyrir öllu góðærinu?

Það er orðin staðreynd í dag, þótt enginn hafi séð það þá.

Ákveðin heimska og veruleikafirring átti sér stað í heiminum á þessum tíma. Í ljós hefur komið, að fégráðugir menn misnotuðu aðstöðu sína til að græða fé og þeir eru beinir gerendur í þessu máli. Sá sem að stelur, hann er þjófurinn, sá sem að myrðir hann er morðinginn, einnig sá sem að fær menn til fyrrgreindra óhæfuverka.

Þetta eru allavega viðurkennd viðmið sem hafa gefist vel í þúsundir ára. Allt tal um að embættismenn hafi gerst sekir um glæpi eða eitthvað í þá veru er marklaust. Á árunum fyrir hrun vildu allir minna eftirlit og meira frjálsræði til að menn gætu grætt meira.

Niðurstaðan er sú, að fjármálafurstarnir voru gerendurnir. Almenningur og embættismenn spiluðu með og viðurkenndu athafnir peningamannanna. Heimurinn er allur sekur um meðvirkni því ríkt fólk nýtur svo mikillar aðdáunar.

En að kenna embættismönnum um hrunið, það er óttaleg þvæla og engum til sóma.

 

Hvað með andmæli Davíðs Oddsonar?

Langur tími er liðinn frá því að skýrsla rannsóknarnefndarinnar var gefin út.

Hluti af henni fjallar um verk Davíðs Oddsonar og þar fær hann heldur betur á baukinn.

En hann ritaði langt bréf þar sem hann kom með ágætlega rökstudd atriði máli sínu til stuðnings. Í rétarríki eiga öll sjónarmið að koma fram, en samt hefur rannsóknarnefndin látið hjá líða að fjalla um ofangreint andmælabréf, en margt er í því að finna.

Davíð kveður nefndina ekki hafa næga þekkingu á hlutverki Seðlabanka Íslands og nefnir mörg rök máli sínu til stuðnings.

Nú er öllum frjálst að hafa sínar skoðanir á Davíð og sitt sýnist hverjum. En þegar menn eru bornir þungum ásökunum, þá þurfa þær að vera vel rökstuddar. Ef andmæli koma frá þeim sem ásakanir þola, þá er undarlegt að ekkert skuli um þau fjallað.

Til að sannfæra mig um sannleiksgildi ásakana á hendur Davíð, þá þarf í það minnsta að segja að hann hafi rangt fyrir sér. Hægt er að nálgast andmælabréfið á netinu, einnig er hægt að lesa það í síðasta hefti Þjóðmála.

Eftir að hafa lesið andmælin, efast ég um að nefndin hafi unnið heimavinnuna nægilega vel og þegar engin málefnaleg gagnrýni kemur á andmælin, hlýt ég að hallast að því, að verk seðlabankastjórans fyrrverandi hafi ekki verið eins slæm og af er látið.

Það er slæmt í upplýstu nútíma þjóðfélagi, ef aðeins eitt sjónarmið er látið ráða og það tekið sem algildur sannleikur.

 

 

 

 

 

ESB sinnar og Bjartur í Sumarhúsum.

ESB sinnarnir hafa oft líkt okkur sem andstæðir eru aðild við hina frægu sögupersónu Bjart úr Sumarhúsum. Flestir hafa lesið hina góðu bók Nópelsskáldssins "Sjálfstætt fólk", þannig að vitað er að Bjartur var ógurlega þröngsýnn maður sem sá ekkert nema hokur á heiðarbýli. Erfitt er að skilja hvað andstæðingar ESB aðildar eigi sameiginlegt með þessari ágætu sögupersónu, en sjá má margt sameiginlegt með mörgum aðildarsinnum  og Bjarti.

Sumarhúsamennirnir í aðdáendahópi ESB virðast ekki sjá neitt annað en innlimun í sambandið. Einn hámenntaður maður úr hópi aðildarsinna ritaði grein í  Fréttablaðið fyrir skömmu.

Þar benti hann á þá staðreynd að ESB hugsaði fyrst og fremst um sambandsríkin. Brusslemenn vilja helst ekki mikla fjölgun landa innan sambandsins, að sögn menntamannsins fróða. Það kann að vera rétt, en hvers vegna vill sambandið fá okkur inn?

Ekki hafa aðildarlöndin sýnt okkur stuðning í gegn um tíðina og fátt sem bendir til þess að þau séu svo hrifin af þessari þjóð. Jafnvel þótt Sumarhúsabændur hrópi hátt á torgum umvináttu Brusselmanna í okkar garð.

En hver er birtingarmynd vináttunnar?

Hægt er að leita fjóra áratugi aftur í tímann, en þá höfðu íslendingar gert fríverslunarsamning við Evrópu, EFTA samninginn. Skömmu síðar virtist sem samningurinn héldi ekki lengur því Danmörk og Bretland gengu í EB. En það fór betur en á horfðist því EB EFTA ríkin náðu fríverslunarsamningi með iðnaðarvörur, ef ég man rétt.

En við fengum ekki að njóta þessara fríðinda fyrr en fjórum árum eftir að samningurinn var gerður, vegna þess að við áttum í útistöðum við Breta. EB snerist gegn okkur vegna þorskastríðsins.

Í því tilfelli voru deilurnar á milli tveggja þjóða, Breta og íslendinga, við áttum ekki í neinum deilum við önnur ríki á þessum tíma.

Ekki þarf að fara mörgum orðum um stuðning ESB við Breta og hollendinga í Icesave deilunni.

Í ofangreindum tilvikum er um deilur og mismunandi túlkanir að ræða, en ekki að við höfum verið sek um eitthvað ólögmætt. Þannig er ekki er tilefni til refsiaðgerða gegn okkur samkvæmt almennri túlkun á lögum.

ESB er að stofninum til tolla og viðskiptabandalag. þess vegna er fáránleg þessi árátta Brusselmanna að heimta að aðildarríkin taki upp allskonar reglur sem samdar eru eftir þeirra geðþótta.

Hér fyrr á árum töluðu margir um bananalýðveldi á Íslandi vegna þess að hér mátti kaupa og þamba brennd vín í lítratali, en verslun með bjór var bönnuð. ESB bannar sínum aðildarríkjum að versla með munntóbak og fínkorna neftóbak.

Erfitt er að sjá viðskiptahagsmuni tengda neyslu á munntóbaki, þótt hún sé ekki beinlínis heilsusamleg. Svo eru það reglurnar um hvíldartíma bílstjóra. Það tók talsverðan tíma að útskýra fyrir Brusselmönnum að við værum með styttri vegalengdir en mörg önnur ríki ESB.

Ofangreindar reglur finnst mér bera vott um kjánalega stjórnsemi og hægt er að tína fleira til, en það skiptir ekki máli í heildarmyndinni.

Það sem Sumarhúsamenn eiga bágt með að skilja er, að innan ESB eru aðeins 8% af ríkjum heims, það er frekar lítill hluti af heiminum öllum. En Sumarhúsabændur eru eins og fóstbróðir þeirra Bjartur, hann sá aðeins kotbýlið á heiðinni.

Við sem erum andstæðingar aðildar erum engir andstæðingar sambandsins. Við höfum opinn huga og víðsýni að leiðarljósi og viljum samskipti við 100% af heiminum, því slæmt er að hafa öll eggin í sömu körfu. Við viljum ekki láta útlendinga gera milliríkjasamninga fyrir okkur því við þekkjum okkar hagsmuni betur en þeir í Brussel gera.

En það má segja að Sumarhúsakynið hafi þróast með árunum. Bjartur þráði bara smáblett uppi á heiði til að hokra í og daðra við sérviskuna, Bjartarnir á eftir honum eru þó allavega farnir að horfa út fyrir landsteinanna.

Samfylkingin fylgir tískunni.

Samfylkingin er sérstaklega tískuvænn klúbbur, en ósannfærandi stjórnmálaflokkur.

Á landsfundi klúbbsins meðan auðmenn og útrásarvíkingar voru í tísku var þeim gjarnan boðið þangað.

Þau vissu það jafnframt að seðlaveski þessara manna voru galopinn fyrir vinveitta stjórnmálamenn, þau eru nefnilega óvitlaus að sumu leiti.

Þau buðu Bjarna Ármannsyni að ræða um launajafnrétti þótt erfitt sé að sjá hann sem sérfræðing á því sviði. En vafalaust hefur hann glatt þau á einhvern hátt.

Formaðurinn hrósaði ríkisstjórn sjálfstæðis og framsóknarmanna fyrir eitt atriði. Og það var að hafa fylgt fordæmi jafnaðarmanna varðandi upptöku EES samningsins, það gerði nefnilega allan uppganginn mögulegan á fjármálasviðinu. Einnig var tekið fram að nauðsynlegt væri að laga regluverkið betur svo menn gætu átt auðveldara með að braska í banka og útrásarmálum.

Þau voru svo upptekinn af þessari tísku, að þau sóttust eftir samstarfi við sjálfstæðismenn, því þá gátu þau stutt betur við fjármálasnillinganna. Núverandi félagsmálaráðherra talaði stórkarlalega um skoðanir núverandi samstarfsflokks á peningamönnum. Svona kallar eins og Steingrímur Joð áttu nú aldeilis ekki að fá að skemma fyrir ríku köllunum. 

Þetta voru uppgangstímar, allir ríkir og samfylkingarmenn orðnir svo hægri sinnaðir að Milton Fridmann virtist róttækur sósíalisti við hliðina á þeim. Fyrst að útrásin gekk svona vel og bankarnir blómstruðu, þá hlaut að vera þeim að þakka. Annað gat ekki komið til greina.

En svo kom kreppan.

Þá fundu þau fljótt að hægristefna var ekki eins mikið í tísku, það var miklu meira "inn" að halla sér til vinstri.

Formaður klúbbsins ásamt spunameisturum klúbbsins hætti hið snarasta að kannast við að hafa nokkurn þátt átt í að koma útrásinni og opnun fjármálamarkaða á laggirnar. Það var hætt að vera í tísku.

Þá var hlaupið beint í fang Vinstri grænna, því nú voru þau orðinn svona vinstri klúbbur, það var svo mikið "inn" á þessum tíma.

Vitanlega kenndu þau sjálfstæðismönnum um allt, það hefur ávallt virkað svo vel, því þeir svara aldrei fyrir sig.

Lítum á kvótakerfið. Þau áttu sjálf þátt í að koma því á, framsalinu líka. Sjálfstæðismenn hönnuðu hvorki kvótakerfið né framsalið í upphafi, en sökum þess að ekkert betra fannst þá ákváðu sjálfstæðismenn að viðhalda því sem vinstri stjórnin kom á.

En þetta virkaði, þannig að þeim fannst sjálfsagt að koma allri sökinni á prúðmennin í Sjálfstæðisflokknum, því þeir svara hvort sem er aldrei fyrir sig.

Það verður reyndar áhugavert að fylgjast með klúbbnum færast til hægri á ný, þegar sú tíska kemur aftur á kreik.

Þetta er skemmtilegur tískubarómet, en sem stjórnmálaflokkur.

Gjörsamlega vonlaus.

Er fjármálaráðherra treystandi?

 Oft hef ég heyrt fólk dásama fjármálaráðherra og aðaltalsmann "hinnar tæru vinstri stjórnar" fyrir heiðarleik og málafylgju. En ég geri ráð fyrir að skoðanir flestra hljóta að breytast.

Nýlegt dæmi um klaufahátt ráðherrans er hið fræga Gylfa mál sem er á allra vörum um þessar mundir.

Fjármálaráðherra réttlætti ósannindi viðskiptaráðherra með þeim orðum, að óskýrar spurningar kalli á óskýr svör. En hvað var það í spurningu Ragnheiðar sem var óskýrt? Ég tók hana orðrétt upp af vef alþingis, en þar er hún aðgengileg öllum. Spurning Ragnheiðar hljóðaði nákvæmlega svona;

"Frú forseti, í ljósi þessarar fyrirspurnar langar mig að spyrja hæstvirtan viðskiptaráðherra. Svo virðist sem myntkörfulán séu í raun krónulán, en með erlendu viðmiði. Því spyr ég hæstv. viðskiptaráðherra; telur hann lögmæti myntkörfulána hafin yfir allan vafa?

Ef einhver les út úr þessum orðum spurningu sem varðar lán í erlendri mynt, þá þarf viðkomandi að leita sér hjálpar varðandi lesskilning.

En viðskiptaráðherra svaraði spurningunni á þann veg að lán í erlendri mynt væru lögleg. Þetta er eins augljóst og hægt er að hafa það. Þannig að fjármálaráðherra fór með ósannindi þegar hann var að reyna að verja samráðherra sinn.

Í Dv.is er vitnað í ummæli fjármálaráðherra sem höfð voru eftir honum þann 20. janúar árið 2009, en þá var hann stjórnarandstæðingur; "Steingrímur segir að kröfur fólks séu mjög skýrar. Fólk vill fá upplýsingar, lýðræði, að menn axli ábyrgð og að boðað verði til kosninga."

Honum fannst nú samt í lagi að samráðherra sinn veitti þingmanni rangar upplýsingar.Og lítið fór fyrir lýðræðisástinni þegar þjóðaratkvæðagreiðslan varðandi Icesave fór fram.

Eftir að samninganefndin hin fyrsta sem hann skipaði varðandi Icesave kom heim með samningana sína, fullvissaði hann formann Framsóknarflokksins um að ekki stæði annað til en að kynna fyrir utanríkisnefnd og hafa við hana samráð varðandi samningana áður en gengið væri frá samningum.

Skömmu síðar var búið að ganga frá samningum án samráðs við utanríkisnefnd.

En hvað sagði Steingrímur Joð stjórnarandstæðingur um samráð við utanríkisnefnd?

Ummæli stjórnarandstæðingsins Steingríms Joð varðandi utanríkisnefnd sem höfð voru eftir honum í Morgunblaðinu þann 23. apríl árið 2008 lýsa öðru hugarfari en hjá Steingrími Joð fjármálaráðherra.

Þá sagði hann eftirfarandi um forvera sína í ríkisstjórn; "það er ámælisvert að ríkisstjórnin skuli hundsa lögboðna samráðsskyldu sína við alþingi. Þar með gerist það að utanríkisnefnd er sniðgengin".

Þessi ummæli frá árinu 2008 vörðuðu málefni sem höfðu ekki sama vægi og hi'ð víðfræga Icesave mál, hann var að ergja sig á einhverri ferð til Búkarest að mig minnir, en það skiptir ekki máli í þessu samhengi.

Í þessum pistli er ég bara að fjalla um fjármálaráðherra. En aðrir ráðherrar "hinnar tæru vinstri stjórnar" eru nákvæmlega sömu gerðar.

Eru "Raddir fólksins" alveg þagnaðar eftir að það kom vinstri stjórn? Ætli það sé rétt að fjármálaráðherrann núverandi hafi átt  þar hlut að máli? Óstaðfestar heimildir herma að hann hafi tilkynnt Geir H. Haarde að Vinstri grænir kynnu ýmislegt fyrir sér í skipulagningu mótmæla. Mig grunar sterklega að þetta sé rétt eftir honum haft, en mig vantar sannanir til að geta fullyrt eitthvað.

Mín skoðun er sú að fjármálaráðherra sé alls ekki treystandi fyrir stjórn landsins. Það er lágmarkskrafa að menn geti allavega sagt sannleikann.