Örnámskeið í almennum rökræðum.

Óhætt er að fullyrða að rökræður eru ekki sterkasta hlið vinstri manna og þá sérstaklega þeirra sem virkastir eru í athugasemdum.

En það geta allir lært og nú skal gerð tilraun til að sýna hvernig er best að rökræða.

Vitanlega væri einfaldast að segja að nauðsynlegt sé að koma með rök í rökræðum, en margir vita ekki hvað hugtakið merkir. Nú skal komið með dæmi.

Þessi ágæti hópur segir að Davíð Oddsson sitji í Hádegismóum og falsi söguna.

Þetta er löggilt sjónarmið eins og hvað annað, en vilji menn sannfæra aðra um sannleiksgildi þess að Davíð falsi söguna, þá þarf að koma með dæmi. Annars trúir enginn viðkomandi, nema að sá viti ekki heldur um mikilvægi raka.

Nú skal komið með eitt dæmi um fullyrðingu varðandi sögufölsun, sem er síðan rökstudd.

Stefán Ólafsson skrökvar með því að segja í pistli að frjálshyggjumenn hafi viljað halda í þrælahald því það sé réttur þrælahaldaranna. Ég segji "skrökva" vegna þess að hæpið er að hægt sé að ákveðnir einstaklingar geti falsað söguna, sagnfræðingar framtíðar nota væntanlega fleiri heimildir en skrif nokkurra manna sem vitað er hvaða skoðanir þeir höfðu á pólitík.

Nærtækustu rökin gegn þessari fullyrðingu er að benda á að sá sem barðist hvað harðast gegn þrælahaldi í Ameríku hét Abraham Lincoln og hann var Rebúblikani. Svo er hægt að koma með fleiri rök, sem eru meira sannfærandi með því að segja að frjálshyggjan boði frelsi osfrv., reyndar dugar það ekki til því vinstri menn taka engum rökum. En maður hefur þó meiri reisn á eftir, því órökstuddar fullyrðingar eru svo hallærislegar.

Markmiðið með þessu örnámskeiði er að lesendur mínir fari að rökstyðja sitt mál til að hægt sé að rökræða við þá. Mig langar svo svakalega mikið að finna einn vinstri mann sem notar rök og ég er bjartsýnn að eðlisfari.

Það þarf ekkert að spá í skuldavanda heimilanna.

 Ríkisstjórnin hækkaði framlög til listamanna á kjörtímabilinu, því hætt var við að tekjur þeirra lækkuðu sökum þess að færri keyptu þeirra afurðir. Erlendir vogunarsjóðir fengu að njóta afslátta af lánasöfnum sem heimilin í landinu hefðu haft not fyrir.

En gleymdu þau heimilunum? Nei, það væri ofmælt að halda því fram.

Árið 2011 var ákveðið að verja 11.2. milljónum króna í að greina skuldavanda heimilanna. Sú upphæð er ekki há en hefði líklega dugað að einhverju leiti til að skilgreina vandann og finna einhverjar lausnir.

Af einhverjum ástæðum var ákveðið að nýta ekki þessa peninga til að fara yfir skuldavanda heimila. Varla hefur hagsýni ráðið för því þetta er mjög lítil upphæð fyrir ríkissjóð.

Framganga ríkisstjórnarinnar bendir til þess að þeim finnist engin ástæða til að spá í lausnir fyrir skuldsett heimili. Hún hefur lítið frumkvæði sýnt í þessum málum, það hefur þurft dómsstóla til.

Á sama tíma og sparaðar eru nokkrar milljónir til greiningar á mesta vandamáli þjóðarinnar, þá eru þúsund milljónir settar í að umbylta stjórnarskrá þjóðarinnar.

Stundum er nægjusemin slæmur löstur.

Nægjusemi virkra í athugasemdum er með ólíkindum þegar spunameistarar reyna að koma höggi á Sjálfstæðisflokkinn.

Það er nóg að hvísla lágt; "Sjálfstæðisflokkur, spilling" til að koma hinum virku í gang og þá koma þeir jafnvel með enn meiri dellu en fagmennirnir sjálfir.

Að boða rannsókn á einkavæðingu ríkisbankanna fyrir áratug er vinsælt stagl en ekkert nýtt kemur fram. Einkavæðingin hefur verið rannsökuð af Ríkisendurskoðuðun og Rna.  Ekkert nýtt hefur komið fram sem kallar á frekari rannsókn, en spunameistarar þekkja sitt fólk, sem gerir ekki miklar kröfur um staðreyndir.

Árið 2010 var lagt fram frumvarp um rannsókn á einkavæðingarferlinu, en það dagaði uppi af einhverjum ástæðum. Svo var aftur ákveðið að skoða einkavæðinguna án þess að meira væri gert.

Núna er mikið í tísku að fjalla um samtal Davíðs og Geirs. Spunameistarar þekkja sitt fólk, það þarf ekki annað en að nefna þessi nöfn og gefa í skyn að eitthvað vafasamt sé á ferðum.

Væri til staðar vottur af gagnrýnni hugsun hjá hinum virku, þá er auðvelt að átta sig á að lítið bendir til að símtalið sanni einhverja glæpi á þessa tvo.

Fyrir það fyrsta, þá var það á allra vitorði að Kaupþingsmenn voru ekki í náðinni hjá Davíð þannig að augljóst er að ekki var verið að hygla stjórnendum bankans, líklegt er að almannahagsmunir hafi verið hafðir í huga.

Og ef að eitthvað krassandi kæmi fram í þessu símtali, þá myndi Már Guðmundsson og ríkisstjórnin gjarna vilja að það yrði rannsakað nánar. 

Málflutningur byggður á sandi.

Hafi fólk trú á því að núgildandi stjórnarskrá hafi verið einn af orsakavöldum hrunsins og að tillögur stjórnlagaráðs feli í sér leiðir til að auka réttlæti og jafnvel koma í veg fyrir annað hrun, þá er sjálfsagt að virða þá skoðun.

En þegar komið er með innihaldslaust þvaður um að verið sé að brjóta á vilja meirihluta þjóðarinnar, þá er ástæða til að blanda sér í málið og benda á staðreyndir. 

Það er ekkert sem bendir til þess að meirihluti þjóðarinnar vilji nýja stjórnarskrá. Kosningaþátttaka í kosningum til stjórnlagaþings var tæp 40% og sá fjöldi sem greiddi rágefandi atkvæði um tillögur stjórnlagaráðs taldi tæp 50%. Sá sem að telur 34% eða tæp 50% vera meirihluta ætti að skoða stærðfræði þekkinguna örlítið betur. 

Segja má það mistök hjá þeim er voru andvígir nýrri stjórnarskrá, að sleppa því að mæta. En ástæðan var sennilega sú að mörgum þótti þessi kosning þvæla og nenntu ekki að ergja sig á henni.

Hvernig hefði dæmið litið út ef raunverulegur meirihlutavilji væri fyrir tillögunum?

Skoðum Icesave, það var allt logandi í netheimum og mikill fjöldi fólks tjáði sig um andstöðu við samninganna og þjóðaratkvæðagreiðslurnar varðandi þá endurspeglaði raunverulegan meirihlutavilja. Rúm 60% tók þátt í fyrri kosningunni og yfir 70% í þeirri seinni.

Ef skoðuð er umræðan almennt, þá eru ekki margir að berjast fyrir tillögum stjórnlagaráðs en þessir fáu hafa ansi hátt.

Niðurstaðan hlýtur að vera sú, að meirihluti þjóðarinnar vill ekki nýja stjórnarskrá og flestum þykja tillögurnar alls ekki góðar.

Málflutningur þeirra sem vilja nýja stjórnarskrá er byggður á sandi og þingmenn í þeirra hópi eru alþingi til skammar. 

„Hvar er allt fólkið sem mætti og kaus?“

Svona er að kjósa ekki stjórnmálamenn.

Þeir sem að kusu Jón Gnarr voru orðnir hundleiðir á stjórnmálamönnum og þótti flott að kjósa mann sem bauð sig fram til að vera ekki stjórnmálamann.

Þar sem hann er ekki stjórnmálamaður, þá veit hann vitanlega ekkert um atriði sem stjórnmálamenn þurfa að kunna skil á. Frægt er þegar hann vissi ekkert hvaða fyrirbæri ESA var, enda ekki í verkahring ekki stjórnmálamanna að vita slíkt.  Af einhverjum ástæðum langaði ekki stjórnmálamanninum til að forvitnast um ESA og þar sem hans nánasti samstarfsmaður Dagur B. er jú stjórnmálamaður, þá gat hann frætt vin sinn um hlutverk ESA.

Þar sem að borgarstjórinn er ekki stjórnmálamaður, þá er eðlilegt að hann þekki ekki muninn á varðskipum og herskipum. Herskip og varðskip eru lík í útliti og flest grá að lit og þar sem að ríki heimsins almennt, fyrir utan Ísland, þekkja ekki annmarka ekkistjórnmálamanna, þá hefur engum dottið í hug að hafa þessar tvær típur af skipum auðþekkjanlegar fyrir hvern sem er.

En nú er svo komið að enginn treystir sér til að fræða borgarstjórann um muninn á herskipum og varðskipum, enda er hann mjög sterkur persónuleiki og líklegt að hann hafi breytt félögum sínum í ekki stjórnmálamenn, því eins og allir vita þá eru vinstri menn mjög áhrifagjarnir upp til hópa.

Það er nauðsynlegt fyrir okkur sem þjóð að eiga gott samstarf við erlend ríki og bjóða fulltrúa þeirra velkomna til höfuðborgarinnar. Útlendar landhelgisgæslur hafa sýnt okkur mikla vinsemd, því við höfum boðið fulltrúa þeirra velkomna til höfuðborgarinnar, á meðan stjórnmálamenn voru við völd. Þeir æfðu með okkar mönnum og voru tilbúnir að hjálpa ef á þurfti að halda.

Er ekki bara kominn tími á gömlu góðu stjórnmálamennina? Það er ekkert gagn af þessu ekki liði. 

Vilja ekki erlend varðskip

Siengrímur kom með margar nýjar áherslur.

Vinstri menn hafa þá ímynd í hugum flestra að vera mjög herskáir og baráttuglaðir einstaklingar sem gefa aldrei tommu eftir. Vinstri stefnan er jú sprottin upp úr jarðvegi byltinga þar sem öllu er fórnað fyrir málstaðinn.

Steingrímur reyndi lengst af að sýna það, að hann væri mjög staðfastur vinstri maður, sem berðist gegn auðvaldinu og hann gaf sig líka út fyrir að vera eindreginn andstæðingur ESB.

Áður en hann settist í ríkisstjórn þá skrifaði hann grein um Icesave og gaf í skyn að eina leiðin til þess að koma í veg fyrir að þjóðin þyrfti að borga skuldir Landsbankans væri að fá kjarkmenni á borð við hann til valda.

Svo þegar hann komst til valda, þá braut hann blað í sögu vinstri manna með mjög eftirminnilegum hætti.

Vinur alþýðunnar taldi það farsælast fyrir skattgreiðendur að axla ábyrgð Landsbankans og fáir hafa gengið jafn langt í að þvinga þjóðina til að borga ofurvexti ofan á þær skuldbindingar sem hann þráði heitast af öllu, að þjóðin tæki á sig.

Andstaða við ESB breyttist og núna er hann mun vinsamlegri í þeirra garð en áður.

En mesta kúvending Steingríms í vinstrimennskunni er vitanlega sú óskiljanlega aðgerð, að afhenda vogunarsjóðum ríkisbanka og leyfa þeim að njóta afsláttar af lánasöfnum.

Óhætt er að segja að Steingrímur hafi fetað nýjar leiðir og áhugavert verður að fylgjast með, hvort arftaki hans haldi áfram á sömu braut. 

Það er lokað á alla.

Það gætti misskilnings hjá góðvini mínum í bloggheimum, en hann taldi að ég hefði lokað á hann í athugasemdakerfinu.

Á meðan ég nenni ekki að þræta við bullukolla sem vita hvorki í þennan heim né annan, þegar kemur að þjóðmálum, þá verður lokað fyrir allar athugasemdir. En ég hef gert eitthvað vitlaust, þannig að allir sem reyna að setja inn athugasemd fá skilaboð um að þeir hafi ekki réttindi til þess, en það hefur enginn réttindi til þess, svo það komi fram.

Ég berst af alefli fyrir Sjálfstæðisflokkinn og vill hans frama sem mestan, þess vegna rita ég mínar skoðanir ansi víða í þeirri von að mér takist að efla flokkinn. Síðan ég byrjaði að blogga hef ég leyft athugasemdir, vegna þess að ég er jú ekki fullkominn og eitthvað gæti ég hallað réttu máli.

Og hafi ég rangt við, þá eru leiðréttingar vel þegnar. En þeir sem helst gera athugasemdir og eru á öndverðum meiði við mig, virðast tapa allri skynsemi um leið og þeir tjá sig á þessari síðu. Oft veit ég ekki hvað er best að segja, mér leiðist að særa fólk og það er mjög erfitt að þurfa að hgusa hvert einasta orð sem maður ritar í svörum, vegna þess að vinstri menn eru upp til hópa óttalegir vesalingar og auðsærðir, þótt þeir gelti hátt á aðra.

Þessi ákvörðun mín hefur hugsanlega jákvæð áhrif á vinstri menn, því þeir geta þá sagt að ég þori ekki að heyra aðrar skoðanir eða að ég vilji hefta tjáningarfrelsi fólks.

Það gerir ekkert til þótt þeir rakki mig niður á sínum síðum, þeir sem um ræðir, eru þeirrar gerðar að hæpið er að nokkur með vitglóru í kollinum taki mark á þeim.

Þetta er þá beggja hagur, ég slepp við að lesa bullið og þeir geta sagt að ég þoli ekki "sannleikann", eða notað frasann sinn, sem upphaflega var ágætur málsháttur; "sannleikanum er hver sárreiðastur. 

Ekki er samt óhugsandi að ég leyfi athugasemdir annað slagið, til að leyfa þeim að fá útrás, ég er þrátt fyrir allt óskaplega aumingjagóður að eðlisfari og finnst gaman af að gleðja vesælar sálir. 

 

Landsfundur Sjálfstæðisflokksins.

Margir tjá sig um landsfundi Sjálfstæðisflokksins, en því miður hafa flestir sem um þá fjalla ekki hundsvit á innra starfi flokksins. Landsfundirnir endurspegla alltaf höfuðstyrk Sjálfstæðisflokksins, það eru öll þessi ólíku sjónarmið sem takast á og skynsemi flokksmanna sem birtist í því að virða að lokum þá niðurstöðu sem kemur að lokum.

Sjálfstæðismenn eru í raun ansi marglitur hópur, en við eigum það sameiginlegt að hafa mjög sjálfstæðar skoðanir og kjark til að halda þeim á lofti.

Hægt er að finna gallharða frjálshyggjumenn, mikla íhaldsmenn og sósíaldemókrata í flokknum. Mörgum þykir það merkilegt að fólk með svona ólíkar skoðanir rúmist í sama flokki, en það er eitt styrkleikamerkið enn, af mörgum. Þess vegna er hægt að segja að sjálfstæðisstefnan sé sprottin úr íslenskum jarðvegi, við sjálfstæðismenn eigum það sameiginlegt að þrá frelsið ofar öllu öðru. Þrátt fyrir, að vissu leiti, sósíalískar skoðanir hjá sumum, þá er enginn alvöru sósíalisti til í flokknum, enda kunnum við meira að meta skynsemi en heimsku.

Á landsfundum eru mjög mikil átök á milli ólíkra hópa, menn úthrópa hvern annan sem sósíalista, ofur frjálshyggjumenn osfrv., en svo þegar niðurstaða fæst þá eru allir bestu vinir.

Segja má að Sjálfstæðisflokkurinn sé þverskurður af þjóðinni, þess vegna hefur okkur gengið vel að miðla málum í ríkisstjórnum, við lærum þetta í flokksstarfinu.

Þeir sem að trúa því að landsfundarfulltrúar þori ekki annað en að þóknast forystunni tala af mikilli vanþekkingu, en það þarf líka að hafa sterka leiðtoga í svona flokki.

Hægt er að finna fólk á borð við Jóhönnu og Steingrím í Sjálfstæðisflokknum, en slíkir einstaklingar ná engum frama. Ef metnaður er til staðar, þá er líklegt að þessháttar fólk komist mögulega í stjórn hverfafélags, en formennska kæmi aldrei til greina því sjálfstæðismenn gera miklar kröfur til sinna formanna, hvort sem um er að ræða formann flokksins eða aðildarfélaga og landssambanda.

Sem betur fer höfum við sterka leiðtoga og skynsama. Formenn okkar vita að þeir eiga von á skömmum, oft ansi hörðum og þeir eru nógu stórir til að taka þeim.

Í dag flutti Séra Halldór Gunnarsson framboðsræðu sína, en hann bíður sig fram til formennsku í flokknum. Hann sagði m.a. að Bjarni væri orðinn þreyttur á sér og líkaði líklega ekki við sig, enda hefur Halldór margoft hundskammað formanninn, bæði í ræðu og riti, einnig hefur hann skammað Bjarna augliti til auglitis oftar en einu sinni.

En hvernig tekur Bjarni Benediktsson manni sem gerir ekkert annað en að rakka hann niður?

Jú, Bjarni veit sem er að hann er formaður í flokki sem er ófeiminn við að segja hvað sem er við leiðtoga sína og vitanlega er hann nógu sterkur til að taka því. Það þýðir ekkert að hafa formanna eins og Steingrím, í Sjálfstæðisflokknum, sem vælir ef það er andað á hann.

Bjarni hélt framboðsræðu sína á eftir Halldóri og hann sagði að sér þætti vænt um Halldór og vitanlega kom það beint frá hjartanu.

Við sjálfstæðismenn erfum það ekki við neinn þótt viðkomandi hafi aðrar skoðanir en við. Það þarf þroska til að þola aðrar skoðanir, en þann þroska þarf fólk að hafa í ríkum mæli ef það vill starfa í Sjálfstæðisflokknum.

Landsfundir Sjálfstæðisflokksins eru átakafundir, en þegar búið er að takast á, þá miðlar fólk málum og kemst að niðurstöðu.

 

Viljum við ganga í bol með mynd af Davíð Oddsyni?

Til sölu eru bolir með myndum af Steingrími J. Sigfússyni og Katrínu Jakobsdóttur, þ.e.a.s. ef myndin með fréttinni er ekki grín.

En ef að fréttin er sönn, þá er það augljóst að grasrótin í VG er gjörsamlega heltekin af leiðtogadýrkun.

Eflaust eru þau það, vegna þess að vinstri menn eru óskaplega sjálfhverfir og fyrst þeir dýrka sína leiðtoga, þá finnst þeim líklegt að við sjálfstæðismenn gerum það líka.

En við dýrkum enga jarðneska veru, leiðtogar eru bara mannlegir eins og við hin.

Ef að einhverjum dytti í hug að selja boli með mynd af Davíð Oddssyni, þá er ólíklegt að margir myndu kaupa.

Við sjálfstæðismenn vitum að Davíð Oddsson er ósköp venjulegur maður eins og við hin, hann hefur kosti bæði og galla, en hann var heppnari en Steingrímur J. Sigfússon því hann lenti á réttri hillu í lífinu.

Davíð er einn öflugasti leiðtogi sem þjóðin hefur átt og afburðamaður í pólitískri refskák. 

En að ganga í bol með mynd af honum?

Úff, það er ekki hægt að hugsa þá hugsun til enda, kemur að sjálfsögðu aldrei til greina. 

Sér ekki eftir neinu

Stundum ratast kjöftugum satt orð á munn.

Steingrímur sagði að það hefði ekkert breyst hjá Sjálfstæðisflokknum og það er alveg rétt.  Fyrir áttatíu og fjórum árum var sjálfstæðisstefnan sett á blað og hún hefur ekkert breyst, enda ekki ástæða til að breyta stefnu sem virkar.

Hann hefur hinsvegar átt í óttalegu basli með að halda stefnum, kallanginn, og þess vegna finnst honum skrítið að hægt sé að halda sömu stefnunni öll þessi ár og sama nafninu.

En nær hann að hitta á mörg rétt atriði í einni ræðu, enda er enginn fullkominn.

Hann sagðist ekki hafa fengið þjóðarsátt í arf eins og ríkisstjórnin sem tók við árið 1991, en hann fékk neyðarlögin í arf. Hefði hann fengið þjóðarsátt á arf, þá er líklegt í ljósi reynslunnar að hann hefði náð að klúðra því.

Steingrímur vill augljóslega gleyma stjórnviskunni sem Davíð Oddsson hafði þegar hann tók við á sínum tíma.  Fyrir árið 1991 hafði ríkt kreppa ansi lengi og það var erfitt ástand fyrsta kjörtímabilið sem sjálfstæðismenn sátu. En eins og Illugi Jökulsson benti á í góðri bók, þá treystu flestir því að Davíð myndi ekki kollkeyra samfélagið.

Ríkisstjórn sjálfstæðismanna tókst að skapa traust, það hefur Steingrími ekki tekist og það tókst að skapa sátt.

Traustið og sáttin varð til þess að fáir höfðu áhuga á að kjósa vinstri stjórn. Þegar ótti og reiði ríkti, þá kaus meirihluti þjóðarinnar vinstri flokkanna, en ólíklegt er að sömu mistökin verði gerð tvisvar í röð. 

Svo er eitt mikilvægt atriði sem Steingrímur gleymir, varðandi þjóðarsáttina.

Hún varð að veruleika fyrir tilstuðlan sjálfstæðismanna eins og allt jákvætt sem gert er á Íslandi og kemur sér vel fyrir alla þjóðfélagshópa.

Í ævisögu Guðmundar J. Guðmundssonar, sem var flokksbróðir Steingríms, kemur fram að upphaf þjóðarsáttar megi reka til aðgerða Þorsteins Pálssonar, er hann skipaði svokallaða forstjóranefnd árið 1988. Svo var það sjálfstæðismaðurinn Einar Oddur Kristjánsson, ásamt Guðmundi J. sem urðu helstu höfundar þjóðarsáttarinnar eins og kemur fram í ævisögunni sem um var getið.

 

VG mikilvægasti flokkurinn